Mijmelarij

Op de site van The Guardian kom ik het artikel “Funny Business: The Life of Clowns” tegen. Schijnbaar organiseren clowns regelmatig conventies. En ze nemen zichzelf behoorlijk serieus.

Clowns zijn vaak marginale figuren. Mannen (en een enkele keer een vrouw) die een moeilijk leven hebben geleid en aan de zelfkant van de maatschappij staan. Het clownsleven is een afwijzing van het mainstream burgerbestaan.

Persoonlijk heb ik een grondige hekel aan clowns. Mannen van middelbare leeftijd die het haar dat nog rest op hun lijkwitte bolle hoofd vuurrood verven en te grote schoenen aan doen, gecomplimenteerd door een bonte pofbroek en een macaber uitvergrote rode mond waar nog net geen slachttanden uitsteken. En dan die neus. Kan iemand mij vertellen wat hier de grap van is? Lachen we de clown uit om zijn afzichtelijkheid? Is dat de grap? Waarom proberen ze zich met zoveel mogelijk soortgenoten in te kleine auto’s te proppen? Waarom gooien ze met taarten in plaats van ze gewoon lekker op te eten? Waarom proberen ze elkaar altijd nat te spuiten? Als klein meisje ging graag naar het circus, maar ik was maar wat blij als eindelijk die enge clownsact afgelopen was.

Ik ben niet de enige: sinistere clowns zoals Krusty de Clown (The Simpsons) en Pennywise (uit Stephen King’s It) bevorderen het uitsterven van het clownsambacht. Angst voor clowns heeft zelfs een officiële naam gekregen, coulrofobie. Volgens Wikipedia: “Een clown kan met zijn uitvergrote uiterlijkheden en onvoorspelbare gedrag soms bedreigend overkomen. Deze angst wordt meestal ontwikkeld in de kinderjaren, en wordt vaker waargenomen bij vrouwen dan bij mannen.” Ook worden tere kinderzieltjes getraumatiseerd als het behang in het ziekenhuis afbeeldingen van clowns bevat. Lotgenoten!

Laat in de nacht na het uitgaan in Amsterdam kwam ik ooit een clown tegen die verlaten op een stadsbankje zat. Hij leek niet blij, helemaal niet blij. Depressief zelfs. Die indruk krijg ik vaak van clowns. Intens treurig: zelf vreselijk verdrietig zijn en anderen maar wanhopig aan het lachen proberen te krijgen. Ik krijg er de kriebels van.