Mijmelarij
Bedrijven die zichzelf omschrijven als ‘jong en dynamisch’. Modewoorden zoals teamspeler, flexibiliteit en stressbestendigheid. Brr. Ik griezel ervan. Maar tijdens het schrijven van een sollicitatiebrief of tijdens een sollicitatiegesprek ontkom je er nauwelijks aan.
Na afloop van zo’n sollicitatiegesprek walg ik altijd een beetje van mezelf. De egotripperij, het gebluf en de recruiters die zichzelf veel te serieus nemen… Het is een grote farce, een groot theater. Vaak is de baan de beloning voor de beste acteur in plaats van voor de beste kandidaat.
Deze zomer studeer ik af en dus ben ik voorzichtig begonnen met solliciteren. Afgelopen dinsdag moest ik in de binnenstad van Amsterdam zijn voor een gesprek. Volledig verwaaid en lichtelijk bezweet kwam ik bij het kantoor aan; uitgerekend op deze dag legde de OV-staking de hele stad plat en moest ik noodgedwongen een half uur fietsen. Nog een meevaller dat het niet stortregende. Vanwege de bespottelijke marges die ik standaard inbouw voor dergelijke gelegenheden was ik 50 minuten te vroeg en moest ik een klein half uur op een parkbankje doorbrengen. Daarna zat ik nog 20 minuten te zenuwpezen bij de receptie, met in mijn klamme handen een lijstje met mogelijke vragen (en antwoorden).
Gelukkig waren mijn interviewers een stuk creatiever dan de gemiddelde recruiter en stelden geen van de door mij voorbereide vragen. Het gesprek was helemaal niet geforceerd en zelfs… leuk! Onvoorstelbaar. Het bedrijf wilde gelukkig helemaal niet ‘jong en dynamisch’ zijn, maar juist ‘niet truttig’. Hehe.
Mijn conclusie na dit gesprek, of ik de baan nu wel of niet krijg: als een sollicitatiegesprek slecht verloopt, hoeft dat dus niet per se aan jou te liggen.. misschien hebben de recruiters wel onvoorstelbaar weinig talent voor het werven van werknemers.