ANS

Hij is dusdanig zelfingenomen dat zelfs zijn toiletpot is voorzien van een familiewapen. Zijn naam is Louis Eduard Arthur Herbert Theodorus van Heijst, kortweg L. E. A. H. T. van Heijst; zijn vrienden noemen hem Bert. Wij dus niet en U al helemaal niet.

Gistermiddag probeerde ik mijn Range Rover Sport V8 Supercharged in een buitenwijk van Nijmegen te parkeren. Uiteraard niet in het centrum, daar is mijn elitaire proletenbak allerminst gewenst. Je hebt vier keer zo snel een parkeerboete als een scheef geparkeerde Nissan Sunny. Klassenjustitie? Prima, maar dan moet het wel de andere kant op werken. De Range Rover had ik geparkeerd, zijn buitensporig grote velgen uiteraard breed op de stoep, zoals het hoort. Voetgangers zijn overschat, en de stoep is onnodige verspilling van ruimte voor het wegdek. Het volgende obstakel was de parkeerautomaat. Nu is het tegen mijn principes om te betalen voor iets zinloos als het laten stilstaan van je auto, maar die principes gaan uit het raam als er verderop twee Toezicht-nichten staan die met gretige blikken mijn Range Rover Sport V8 Supercharged in de gaten houden, wachtend totdat ik wegloop zonder te betalen, met een hagelnieuwe pisgele wielklem al in hun knuistjes. Aldus ging ik de strijd aan met de automaat.

Die kapot was. Zo leek het althans, want de beeldschermen bleven leeg en het drukken op verschillende knoppen bood geen soelaas. Toen ik uiteindelijk een klap gaf tegen het scherm, bleek dat er een bewegingssensor in zat, die overigens erbarmelijk fungeerde. Het schermpje sprong aan. Ik voerde het kenteken in van mijn Range Rover Sport V8 Supercharged (12-VVD-3) met de grootst mogelijke moeite. Het aanraakscherm is er namelijk op gericht vooral het cijfer of de letter naast degene die je poogt in te drukken, te registeren. In mijn hele leven ben ik nog geen slechtere implementatie van een revolutionaire technologie, dat het aanraakscherm is, tegengekomen. Vervolgens gaf de automaat verschillende mogelijkheden voor het meewerken aan de gelegaliseerde diefstal: bankkaart of chipknip. Ik koos voor chipknip, in de (onjuiste) veronderstelling dat er nog voldoende saldo op zou staan. Helaas, bij een eerdere confrontatie met het uitzuigbeleid van de gemeente, was mijn saldo tot een dieptepunt gedaald. De automaat bood vervolgens geen alternatieve betaalwijze aan, maar sloot de hele procedure zodat ik weer van voren af aan met de strijd met het aanraakscherm kon beginnen. Gebruiksvriendelijkheid ten top.

Toen ik me voor een tweede keer door de helse machine had geworsteld, spuugde de parkeerautomaat een papieren vodje uit. Om de Nijmeegse parkeerder maximaal te straffen, heeft de gemeente ongetwijfeld gekozen voor een ontwerp waarbij de parkeerkaart niet in de automaat blijft hangen, maar doodleuk op de grond valt. Met een zuchtje wind erbij, noopt dat meteen tot flink wat lichaamsbeweging, want het kaartje is uiteraard gedrukt op een inferieure papiersoort die van helium gemaakt lijkt te zijn. Na een flinke wandeling (een heer verwaardigt zich niet tot zoiets burgerlijks als rennen) wist ik het kaartje in mijn Range Rover SportV8 Supercharged. De mensen van Bureau Toezicht zaten inmiddels uitgebreid te zonnen op het bankje tegenover mijn auto, hun armen nonchalant gedrapeerd over de glimmende wielklem. Ze waren bijkans net zo bruin als mijn Range Rover Sport V8 Supercharged in Metallic Chocolate Brown.