ANS

Van simpele soapacteur werkte hij zich op tot reislustige presentator. Achter zijn ruige voorkomen met tatoeages en oorbellen schuilen sterke overtuigingen. ‘Ik geloof in de kracht van het universum.‘

Zwaaiend komt Sebastiaan Labrie (40) aangefietst over het strand bij Muiderberg. Met een grote glimlach parkeert hij zijn tweewieler naast het terras en stelt zich voor. Hij wijst op het uitgestrekte IJsselmeer waaraan zijn favoriete strandtent ligt. ‘De stad is veel te druk voor mij en ik ben te druk voor de stad. Het is hier rustgevend, dat water is toch geweldig?’ Enthousiast vertelt hij over zijn leven en carrière en hij geniet ervan zijn overtuigingen en verleden te delen. Af en toe roept hij ‘Hey, lekker dier’ naar de serveerster, waarna zij hem een nieuwe koffie bezorgt. Labrie werd bekend als soapster in Onderweg naar Morgen (ONM) en Goede Tijden, Slechte Tijden, hoewel dat niet zijn favoriete genre is. ‘Als presentator kan ik veel meer joie de vivre overbrengen. Ik doe dat met veel meer plezier dan dat ik weer de sexy slechterik speel in een kansloze spijkerbroek’, merkt hij achteloos op. Grenzen zijn er om verlegd te worden, lijkt Labries motto. Zo onderging hij voor Holy Shit verschillende religieuze rituelen. Hij liet zeven limoenen met haken aan zijn rug hangen in Singapore en liep over hete kolen in de bergen van Bulgarije. Op dit moment is hij te zien als deelnemer aan Expeditie Robinson. De carrière van Labrie begon in Amsterdam. Na zijn eerste studiejaar Theaterwetenschappen weggerookt te hebben in de buurtcoffeeshop, besloot hij auditie te doen voor de Toneelschool. ‘Theaterwetenschappen was niets voor mij, ik wilde liever echt acteren.’

Hoe kijk je terug op je studententijd? Grijnzend: ‘Het was vrijheid en blijheid en ik genoot volop van alle geneugten van een nieuwe stad. De periode op de Toneelschool was voor mij echter moeizaam. Ik was een beetje bleu; interesseerde me voor voetbal en meisjes en veel dieper ging het niet. Andere mensen hadden duidelijke ideeën over wat ze op het podium wilden uitdragen, maar ik wist absoluut niet waar ik mee bezig was. Mijn acteertalenten kwamen bepaald niet uit de verf. Uiteindelijk besloot ik verder te studeren in New York. Ik was niet van plan ooit nog terug te komen.’

Voldeed New York aan je verwachtingen? ‘In Amerika heb ik mezelf mogen herontdekken. Het nachtleven is er geweldig en het is een beregeile stad met waanzinnige freaks en uitgesproken mensen. Als je in Nederland een bizar initiatief hebt, wordt er meteen met argwaan op gereageerd. In New York is iedereen direct enthousiast. “Dus je wilt poep plastificeren? That’s amazing! Go get it, buddy!” Ik ben daar ook na een maand met een meisje getrouwd. Achteraf bezien was dat een soort onafhankelijkheidsverklaring. Het was natuurlijk vreselijk naïef om te denken dat zij de ware voor me was.’

Wat was je eerste televisie-ervaring? ‘Een van mijn dierbare zussen kwam langs in New York toen ik volledig naar de klote was. Ik ben opgegroeid in een warm nest en had in de VS de neiging om als tegenreactie de goot op te zoeken. Mijn zus liet me inzien dat ik ook in Nederland hele toffe dingen kon doen, in plaats van kansloos in Brooklyn geld bij elkaar te schrapen. Terug in Nederland was mijn eerste televisie-ervaring de politieserie Blauw Blauw, alvorens ik voor Onderweg naar Morgen werd gevraagd. Acteren in een soap is natuurlijk spugen in de kerk voor iemand die van de Toneelschool komt. Daarna wilde ik eigenlijk nooit meer soaps doen, maar ik had een baan nodig. Dus toen Goede Tijden, Slechte Tijden zich aandiende, ging ik daar uiteindelijk toch op in. Na tien maanden zonder werk was ik maar wat blij dat ik weer kon beginnen.’

Zijn soapcarrière heeft Labrie voorgoed achter zich gelaten waarna hij uitgroeide tot klimaatneutrale bekende Nederlander. Voor omroep Llink maakte hij onder meer de programma’s 3 op Reis en De ConsuMinderman. Inmiddels zijn de wereldverbeteraars uit het publieke bestel verdwenen vanwege het gebrek aan leden, twijfels over de toegevoegde waarde en financiële malaise. Labrie draagt Llink nog steeds een warm hart toe. ‘Ik heb nooit bij de omroep onder contract gestaan, maar heb wel met plezier voor Llink gewerkt. Ik deel veel van hun waarden en hoop dat er iemand opstaat om het nieuw leven in te blazen.’

Hoe beleefde je het einde van Llink? ‘De publieke omroep gooit het er nu uit omdat het niet onderscheidend genoeg zou zijn, maar dat is het juist bij uitstek. Doordat Llink kapot ging stapelde slecht nieuws zich op. Daar waren de medewerkers zelf ook debet aan. Alleen maar televisie maken over alles wat groen en duurzaam is, is te beperkt. Daarmee schoten ze zichzelf in de voet. Ik dacht vaak: “Kom op, we hoeven onze geitenwollen sokken niet tot onze kin op te trekken.”’

Net als bij Llink hebben veel van je programma’s een groen karakter. Onlangs heb je nog meegedaan aan Expeditie Robinson. Begin september stond in de nrc.next dat je dat aanbod bijna afsloeg omdat het tijdens het WK was. Spijt? ‘Absoluut niet, al twijfelde ik eerst wel. Ik ben een groot liefhebber van het Nederlands elftal. Mijn plan was om met een vriend naar Zuid-Afrika te gaan, dus ik wilde eerst weigeren. Er is veel op me ingepraat en uiteindelijk was het aanbod om naar een onbewoond eiland af te reizen toch te mooi om af te slaan. Expeditie Robinson was bijzonder, je moet in een paar dagen terug naar de basis. Omdat je weinig eten hebt en het overleven zwaar is, ben ik mezelf enorm tegengekomen.’

Is dat het indrukwekkendste wat je ooit voor televisie hebt mogen doen? ‘Het was indrukwekkend, maar Holy Shit was echt fantastisch. Bridget Maasland heeft dat programma voor mij verzonnen en deed er anderhalf jaar over om het te verkopen. Het sloot precies aan bij mijn interesses, omdat het over spiritualiteit en religie ging. Daarbij mocht ik de hele wereld over reizen om de meest bizarre rituelen te ervaren, van Japan tot Benin. ‘Het fascineert me dat mensen zoveel moed en liefde kunnen halen uit een ontastbare kracht. Volgens mij ben je de regisseur van je eigen realiteit en religie is daarvan een uitspatting. Mensen kunnen erg ver gaan voor hun overtuiging. Natuurlijk zijn zelfmoordacties doodeng en vaak zijn het niet de meest ontwikkelde mannen die geloven dat ze straks in de hemel 500 maagden suf mogen neuken. Het is bijzonder maar ook eng dat mensen zelfs hun leven willen opofferen voor een hoger doel.’

Labrie is een zelfbenoemd hobbyfilosoof. Uitvoerig vertelt hij over zijn overtuigingen en soms gaat hij daarin zo ver dat hij zijn verhaallijn verliest. ‘Ik geloof in de kracht van het universum, niet in een hoger bewustzijn dat beslist over goed en kwaad,’ mijmert hij. Bij het maken van Holy Shit heeft hij veel dingen meegemaakt die indruk op hem maakten. Zo was hij op het Thaipusamfestival in Singapore, waar mannen zich met dikke pinnen lieten piercen. ‘Hun gevecht was zo intens, dat vind ik mooi.’

Wat zijn je eigen overtuigingen? Na een lange denkpauze: ‘Ik geloof in creatie en destructie. Dingen ontstaan en dingen gaan kapot, daar kun je niets aan doen. Jijzelf creëert je eigen realiteit en dat kun je maar beter zo leuk mogelijk maken. Dat betekent niet ik over vier auto’s en veertien vrouwen moet beschikken, maar het nastreven van innerlijk geluk is voor mij enorm belangrijk. Soms vraag ik me af of, als simpel geluk me in de bek zou schijten, ik het zou herkennen.’

Vond je het dan niet moeilijk om te zien hoeveel bizarre en pijnlijke dingen mensen doen voor hun overtuiging? ‘Een goed voorbeeld daarvan is de Filippijnse man die zich liet kruisigen. Hij was alcoholist en sloeg zijn vrouw. Sinds hij jaarlijks een kruisiging ondergaat, doet hij die dingen niet meer. Lijden voor iets waar je in gelooft wordt in zulke landen meer geaccepteerd. Het herinnert je eraan wat belangrijk voor je is. Mensen leven daar een onzeker leven. In tegenstelling tot in Nederland kun je in die landen niet alle risico’s beperken door je te verzekeren. Je moet vaker pas op de plaats maken en dingen overlaten aan hogere krachten. In Nederland zouden er direct allerlei mensenrechtenorganisaties tegen zo’n loutering in opstand komen.’

Labrie blijft voorlopig nog met televisie en reizen bezig en is momenteel met een aantal zenders in gesprek over een programma voor Unesco. Het programma zal de apartheid die wettelijk nog steeds bestaat tussen zwarte en blanke boeren in Zuid-Afrika verhalen. ‘Het werk blijft me verrassen en dat is belangrijk. Als ik bijvoorbeeld in Chili op 4500 meter hoogte sta, enkel omringd door stenen, dan denk ik: “Hoe ben ik hier in godsnaam beland?” Dat soort dingen wil ik blijven meemaken.’

Klik hier voor alle artikelen van de ANS uit oktober 2010.