ANS

Hij is een Delftse student van 22, maar dat weerhoudt hem er niet van om te proberen het grootste reclamebolwerk op aarde, Times Square, een paar uur kunst te laten vertonen. Justus Bruns gelooft heilig in de goede afloop: ‘Ik heb nu de kans om dit te proberen, waarom zou ik het niet doen?’

Tekst: Jozien Wijkhuijs Foto: Boy van Dijk

Het was een idee ‘dat ineens bij het veters strikken of bij het wakker worden in je hoofd kan opkomen’: Times Square to Art Square (TS2AS). Justus Bruns (22) speelde al ruim een jaar met het idee om te proberen alle billboards op Times Square een dag kunst te laten vertonen. Ernst-Jan Pfauth, webredacteur van NRC, gaf hem tijdens een avond in de kroeg de laatste duw in de goede richting. Inmiddels is TS2AS uitgegroeid tot een stichting met zestien medewerkers in Nederland en drie in New York. ‘Voor kunstenaars is Times Square is een groot wit doek, dat is toch geweldig?’ Wat is er voor nodig om dit plan te laten slagen? ‘Het project bestaat uit drie simpele stappen. De eerste stap is het creëren van een beweging van miljoenen mensen die in het project geloven. Dit gebeurt bijvoorbeeld via Facebook en Twitter. Tijdens de tweede stap moet je de media meekrijgen. Als het idee zwart op wit staat dan vinden mensen het interessanter. Zo stond ik ineens op de voorkant van nrc.next en reageerden mensen die eerst sceptisch waren direct veel positiever. We werden plotseling benaderd door mensen die al jaren in de kunstwereld zaten. Daarna heb je een enorme zeggingskracht en is het een kwestie van het omduwen van de eerste steen. Dan moet je een bekend gezicht zover krijgen om achter het project te gaan staan, zoals de burgemeester van New York.’

Het project is sterk gericht op de sociale media, ben je niet bang dat je daarmee een te beperkte groep mensen bereikt? ‘We doen veel met sociale media, maar het idee dat we ons daar het meest op richten is in de media ontstaan. Het gaat ons om de kernboodschap, die inhoudt dat er meer kunst moet zijn in de wereld. Dit is een credo dat jong en oud aanspreekt. We bereiken veel jonge mensen en dat is goed. Daarnaast hebben we onlangs een feest georganiseerd waar mensen van alle leeftijden aanwezig waren, het enige wat ze gemeen hadden was dat ze van kunst houden. Deze mensen bereiken we door aankondigingen voor deze evenementen en we hebben ook een nieuwsbrief, daar heb je geen Facebook of Twitter voor nodig.’

Waarom wil je dit zo graag? ‘Omdat ik merk dat het in deze wereld alleen maar om rationeel denken gaat. Mensen willen jurist of dokter zijn en vooral geen kunstenaar of danseres. De kunstwereld wordt enorm ondergewaardeerd. Terwijl het zo belangrijk is om mensen steeds een andere kijk op de wereld te gunnen. Het zou toch fantastisch zijn als we het podium van de rationele denkers kunnen gebruiken om een geheel andere, chaotische denkwijze te presenteren? ‘Mensen zien nu zo weinig kunst dat ze denken dat ze het niet meer nodig hebben en die mening zie je nu terug in de politiek. Het kabinet speelt goed in op de publieke opinie met haar bezuinigingen op kunst. Als we daar iets tegen willen doen moeten we niet op de Dam gaan protesteren of ons gaan zitten ergeren. Dat is hetzelfde als de hele dag foto’s van je ex-vriendin op Facebook bekijken. We moeten kijken wat we met nieuwe technologieën en wilskracht kunnen doen. We hebben nu de technieken om een grote groep mensen te inspireren en om te laten zien wat de kracht van kunst is.’

Justus Bruns mag zelf erg enthousiast zijn, hij stuit nog regelmatig op kritiek. ‘Ik hoorde net nog van een vriend dat er een erg negatief artikel over mij is verschenen in Propria Cures.’ Dagblad Het Parool berichtte op 19 oktober dat Bruns negentig dagen daarna tienduizend dollar opgehaald wilde hebben. Op dit moment staat de teller op net iets meer dan duizend. Toch is Bruns er heilig van overtuigd dat het gaat lukken.

Hoe komt het dat je zo zeker bent van je zaak? ‘We hebben nu bijna drieduizend fans, dus die tienduizend dollar hebben we zo bij elkaar. Als je iemand die het project steunt vraagt om drie dollar, dan zal een groot deel dit geld doneren. Dat is de eerste mijlpaal, we moeten gewoon zoveel mogelijk mensen op de been krijgen. Het is fascinerend dat iedereen in onze maatschappij tegen zichzelf zegt: “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.” Dus gaan mensen eerder proberen hun schilderij in een museum te krijgen dan om naar de maan te schieten. Zij staan allemaal in een rij om hetzelfde te bereiken. Ik probeer wel de maan te raken en daarom steunen mensen me, zo wordt het gemakkelijker om iets onrealistisch te doen.’ Je bent dus geen moment bang dat het gaat mislukken? ‘Nee, het is een privilege dat ik niet bang ben om te falen. Het is goed om van fouten te leren. De groten der aarde zijn me al voorgegaan in die mening. Thomas Edison zei: “I failed my way to succes,” en Winston Churchill schreef de beste: “From failure to failure without losing enthousiasm". We worden best vaak afgewezen en mensen proberen ons constant te ontmoedigen. Ik vind het juist mooi om te zien dat niet alles ons voor de wind gaat. Dat maakt het eindresultaat sterker.’