ANS

De bus van de Blijde Boodschap

Stichting Naar House verkondigt het evangelie aan bezoekers van dancefeesten. Heeft dit enig effect of is het aan dovemansoren gericht? Een nachtje in en rond de rode bus van Naar House moet uitsluitsel geven.

Tekst: Sven Boot en Laurens de Wit

Het verkondigen van het evangelie. Hoeveel mensen houden zich daar vandaag de dag nog mee bezig? Met de al jaren in het verdomhoekje verkerende Jehova’s getuigen houdt de gemiddelde opsomming wel op. Toch zijn er meer verkondigers van de Blijde Boodschap. En wel op een plek die maar weinig te maken heeft met gewijde grond en rustgevende koorzang. Stichting Naar House verkondigt het evangelie bij danceparty’s. Hoewel de gemiddelde XTC-gebruiker waarschijnlijk best openstaat voor een knuffel moet het geen gemakkelijke opgave zijn om het suizen van de oren te overstemmen met een redevoering over de verlossende omarming van Jezus Christus.

Geestelijk vader van de stichting is Gerard Grimbergen. Toen Grimbergen zijn zoon naar house-feesten zag gaan merkte hij dat dit de duivel in zijn nazat naar bovenhaalde. Met gevaar voor zijn eigen christelijke leven besloot hij zijn zoon naar een party te volgen. De heidense taferelen die hij op dat feest aanschouwde deed hem besluiten mede-gelovigen te mobiliseren. Uiteindelijk resulteerde dit in de oprichting van stichting Naar House, in mei 1994. Bij de eerste actie werden rode flyers uitgedeeld waarbij enig gevoel voor symboliek niet ontbrak. De rode kleur stond voor het bloed dat Jezus ook voor deze zondige bezoekers had vergoten. Hoewel de meeste flyers op de grond belandden, volgden meer acties. Inmiddels zijn twee- tot driehonderd mensen in Nederland actief voor de stichting, verdeeld over werkgroepen van dertig tot veertig personen.

Kipcaravan In afwachting van het begin van hardhouse-feest X-Qlusive staan we rond een uur of twaalf nonchalant tegen de Heineken Music Hall aan te leunen. Plotseling krijgen we een klein kaartje in handen gedrukt met daarop de tekst ‘De grootste blijdschap en de diepste vrede is te vinden in God’, waarna psalm 37 volgt. Een doodse stilte valt. ‘Weten jullie wie Jezus is?’ vraagt een in bontjas geklede jongen met Rotterdams accent. Met een vrede interpretatie van het kerstverhaal van de basisschool blijken we al een heel eind te komen. Wij besluiten mee te lopen en treden de bus van Naar House binnen voor warmte, een kop koffie en natuurlijk een goed gesprek.

De rode bus van Naar House heeft het interieur van een Kipcaravan uit de jaren tachtig, met hangtafels waarop bakken suikerklontjes staan. Verder wordt het geheel opgefleurd met kunststof planten. Al snel komen in deze huiselijke sfeer de gesprekken op gang en druppelen de eerste mensen langzaam binnen. ‘De avond begint met een gezamenlijk gebed waarin we God vragen ons die avond te leiden,’ vertelt Dave (21), die al een jaar actief is voor Naar House. Toch blijft het een vreemde plaats om de heilsleer te verkondigen, tussen al de party-animals. ‘Juist hier is de tegenstelling het duidelijkst zichtbaar en kunnen wij de jongeren op de gevaren van de housescene wijzen. Bijkomend voordeel is dat er veel jongeren bij elkaar zijn, en wij dus een groot bereik hebben,’ verklaart Dave. Maar denkt hij dat de jongeren sin-city verlaten, hun kaartje à 38,50 euro weggooien en bekeerd weer naar huis gaan? ‘Nee, het is ook niet onze bedoeling om mensen te bekeren. Wij kunnen mensen niet bekeren, wij kunnen ze slechts vertellen wat het geloof voor ons betekent. Alleen God kan bekeren.’

Sociaal trefpunt Over misschien wel het meest omstreden onderwerp in de Bijbel, de schepping, is Dirk-Jan (25) heel resoluut. ‘De evolutietheorie is het grootste sprookje voor volwassenen,’ meent hij. ‘Neem nou het oog, dat is zo’n ingenieus en mooi deel van het lichaam, dat kan niet door toeval ontstaan zijn. De mens is de kroon op de schepping van God.’ Op ons argument dat primitieve organismen ook al lichtgevoelige cellen bevatten wordt jammer genoeg niet ingegaan. ‘Nog wat koffie, jongens?’ Einde discussie.

De bus is het best te typeren als een sociaal trefpunt voor mensen die het feest verplicht vervroegd moeten verlaten. De activiteiten van de Naar House-medewerkers kunnen worden beschouwd als een vorm van liefdadigheid. Voor degenen die eruit zijn gegooid, meestal vanwege het gebruik en dealen van drugs, is de bus een welkome plek om in afwachting van hun vrienden de tijd te doden. De Naar House-mensen blijken ruimdenkender dan gedacht. Het gebruik van genotsmiddelen kan in hun bijzijn gewoon doorgang vinden, met thee als spoelmiddel voor menig pilletje. Een donkere man met ringbaard en een gouden tand, die iedereen aanspreekt met ‘ouwe’, doet zijn beklag: ‘Het is voor de eerste keer in tien jaar dat ik hier ben en ik word er o niets uitgegooid. Dat geeft aan dat God wil dat ik hier niet meer kom.’ Een erg vrome uitspraak, die later wat aan kracht inboet als hij toegeeft betrapt te zijn op het snuiven van een lijntje coke. Iedereen houdt zich uit respect voor de verleende diensten aan de gestelde regels, zoals het rookverbod. ‘Dan maar niet roken... Ik ben liever hier dan buiten in die kolere kou,’ verzucht een klein blond meisje getooid in een miniscuul topje en een stukje stof dat dienst moet doen als rok. De beveiliging van X-Qlusive heeft zichzelf echter minder in de hand. Achter de bus wordt een tegenstribbelende bezoeker vakkundig tegen de grond gewerkt. Wanneer hij omhoog komt wordt hem met een mooi geplaatste elleboogstoot duidelijk gemaakt dat hij beter kan blijven liggen.

Pillen, dartbord en flipperkast In een apart gedeelte van de bus wordt constant gebeden en gitaar gespeeld. Een Groninger, gekleed in een T-shirt van het toepasselijke merk Gsus, reageert: ‘Het is niet helemaal mijn muziek, er zit een beetje weinig bas in. Eigenlijk zou hier een bak met pillen moeten staan en dan ook maar meteen een dartbord en flipperkast. Dan zou ik hier wel de hele nacht zitten.’ De Naar House-medewerkers lachen enigszins ongemakkelijk en schenken nog een rondje thee en koffie in.

De uren verstrijken en er wordt maar weinig over God gesproken. De Naar House-medewerkers realiseren zich waarschijnlijk terdege dat de vermoeide feestgangers geen zin hebben in diepzinnige gesprekken. Ze hopen slechts dat de kaartjes in de kontzakken de volgende dag aandachtig gelezen gaan worden. Sommige feestgangers hebben zelfs geen enkel benul van de functie van de bus, getuige de reactie van een voorbijganger: ‘Is dit de methadonbus?’

Wat levert het uitdelen van honderden kaartjes, liters koffie en thee en het voeren van enkele goede gesprekken nou uiteindelijk op? ‘Het daadwerkelijke effect is lastig te meten, je weet niet hoeveel van deze mensen in de loop der tijd een bijbel gaan lezen. Maar sommige mensen spreek ik nog geregeld op MSN,’ vertelt Dirk-Jan. ‘En als wij onze taak goed uitvoeren zien wij ze hier niet meer terug, hoogstens als medewerker.’ De weg terug ligt bezaaid met vele natgeregende rode folders. De bekering van feestbeesten lijkt zelfs met de steun van God iets teveel gevraagd. Laat staan het werven van nieuwe medewerkers voor de bus.