ANS

De beste roman aller tijden, het meest gedurfde essay van de laatste jaren en een poëtische geheimtip. Medewerkers van Literair Productiehuis Wintertuin laten maandelijks op ANS-Online weten wat je echt niet mag missen. De literatuurtips van deze maand zijn van Thijs Jacobs.

1. Schrap me van Dimitri Antonissen Schrap me, het beste boek dat ik nooit gelezen heb. De basisgedachte is even simpel als doeltreffend: pak een krantenartikel en schrap woorden weg tot een gedicht overblijft. Dan tellen niet alleen de woorden, maar ontstaat er ook een visueel gedicht. Geen wonder dus dat er via de uitgeverij van de Wintertuin posters zijn verschenen van enkele van deze gedichten. Terugkomend op de openingszin: ik heb deze bundel nooit gelezen, omdat hij is uitverkocht. Zonde. Als je het echter niet erg vindt van een scherm te lezen is hij nog wel te bestellen in digitale vorm.

2. The Rough Guide to Reggae Een reis door de wondere wereld van de Jamaicaanse muziek. Een aanrader voor een ieder die nooit verder is gekomen dan die ene Bob. Verweven door het verhaal zijn delen van de Jamaicaanse geschiedenis, er wordt uit de doeken gedaan hoe economische en politieke factoren invloed hebben uitgeoefend op de evolutie van de muziek. Van mento via ska naar rocksteady en roots reggae, om uiteindelijk via de dub en dancehall bij de ragga uit te komen. Alles komt aan bod. Met bij elk hoofdstuk waardevolle albumtips. Natuurlijk is er ook aandacht voor die ene Bob, zo'n tien bladzijden van de 450. Dat lijkt me alleszins redelijk. Dit boek op je schoot, YouTube onder de vingertoppen en je bent klaar om je onder te dompelen in deze prachtige en veelzijdige muziek.

3. Ferdydurke van Witold Gombrowicz Tot slot een roman die ik een hele tijd geleden heb gelezen, maar die me is bijgebleven. Gombrowicz heeft zelf gezegd dat hoewel deze roman uitkwam voor het begrip door Sartre in het leven was geroepen, deze roman 'de blik van de ander' behandelt. De hoofdpersoon wordt behandeld als een kind en verandert daardoor in een kind. De mens uit zich via gedragingen en sociale conventies die scherp afgebakend zijn. Dat is de innerlijke mens niet, maar deze past zich hier wel aan aan. Er is dus een discrepantie tussen het innerlijk en uiterlijk en dat speelt de hoofdpersoon van deze roman parten. Klinkt heel zwaar allemaal en dat is het ook, maar Gombrowicz weet het ook luchtig te houden, grappig zelfs. Hij heeft het over 'smoelen, kontjes en kuiten', over neuzen die gaan leven en groteske grimassen in het klaslokaal. Een heerlijk absurde roman met substantie.

Meer Literatuurtips van Wintertuin lezen? Kijk dan hier.