ANS

Met de Nederlandse film Aanmodderfakker, die al een week op het witte doek te bewonderen is, won regisseur Michiel ten Horn (31) drie gouden kalveren. ANS interviewde de regisseur over de boodschap van de film, zijn eigen studentenleven en zijn regieplannen voor de toekomst. Tekst: Evy van der Aa Persfoto: Jasper Wolf Na zijn filmdebuut De Ontmaagding van Eva van End komt Michiel ten Horn met zijn tweede film, Aanmodderfakker. De film gaat over lamzak en eeuwige student Thijs (32), die zijn leven vult met bier, chicks en zo nu en dan werkt bij een mediagigant. Als Thijs de ambitieuze Lisa (16) ontmoet, wordt hij geconfronteerd met de gevolgen van zijn bestaan. De tiener maakt veel huiswerk, werkt hard en heeft als doel om aangenomen te worden op Oxford. Met de gedreven Lisa wil Ten Horn niet zeggen dat studenten zo snel mogelijk door hun studententijd moeten rennen. ‘Ik vind het bizar dat studenten zo snel mogelijk moeten afstuderen.’ Volgens Ten Horn moet je de mogelijkheid hebben om meerdere studies te doen en om ertussenuit te gaan. Werken kan immers altijd nog, en wijsheid neemt niemand je meer af. Ten Horn pleit er daarom voor dat studenten zo lang mogelijk zouden moeten studeren, zolang ze dat maar doelgericht doen. Ten Horn studeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. ‘Ik heb niet bij een vereniging of iets dergelijks gezeten maar woonde wel met vrienden in een studentenhuis. De eerste paar jaar van mijn studie heb ik onwijs rustig aangedaan, later werd ik pas een serieuze student.’ Nietsdoen vindt Ten Horn bij studeren horen, hij heeft er dan ook twee jaar langer over gedaan. ‘In die tijd ben ik erachter gekomen wat ik wel en niet wilde doen, waar ik goed in was. Een overzichtelijke studieschuld hoort daar dan ook bij ja.’ Thijs, de hoofdpersoon, is echter doorgeschoten in het nietsdoen, omdat hij door alle keuzes niet weet wat hij moet gaan doen. ‘Ik ben van dezelfde generatie als Thijs en zag mensen om mij heen die van studie naar studie gingen en uiteindelijk met niets overbleven. Deze mensen zijn in een soort van impasse terechtgekomen. Voor mij gaat deze film over de huidige tijdsgeest, over de dertiger die zichzelf een tiener waant en de vroege tiener die snel en haastig volwassen probeert te worden.’ Thijs is volgens Ten Horn een extreem geval, hij worstelt met het Peter-Pansyndroom, hij wil maar niet volwassen worden. ‘Walter, de huisgenoot van Thijs, is voor mij een beter voorbeeld van het al dan niet terechte stereotype student. Hij loopt de kantjes er vanaf en leeft vooral, maar rondt tot ieders verbazing zijn studie netjes af. Walter begint hierna aan zijn volwassen leven, dat lukt Thijs niet.’ Generaties tegenover elkaar De boodschap van de film wordt duidelijk wanneer Thijs en Lisa tegenover elkaar worden gezet. De zestienjarige heeft haar leven beter op een rijtje. ‘De generaties van Lisa en Thijs zijn voor mij de twee uiterste van de jeugd van tegenwoordig.’ Daarmee wil Ten Horn niet zeggen dat de ene generatie beter is dan de andere, voor beiden valt wat te zeggen. ‘Generatie-Lisa moet op jonge leeftijd kiezen wat ze met de rest van hun leven willen doen en is opgegroeid met het internet, waardoor ze op iedere vraag meteen een antwoord weten. Iedereen kijkt met je mee via de sociale media en is van elkaars succes op de hoogte. De generatie lijkt ook steeds jonger volwassen, maar dat is schijn. Al heb je alle informatie van de wereld, dan nog heb je ervaring nodig om volwassen te worden.’ Dreigende maatregelen zoals de langstudeerdersboete en de verdwijning van de studiefinanciering, maken dat de prestatiegeneratie van nu haast maakt met de studie. De generatie van Thijs werd volgens Ten Horn simpelweg niet gedwongen om volwassen te worden. Huiverig voor pedofilie Door het grote leeftijdsverschil tussen Thijs en Lisa lijkt de relatie tussen de twee fout. De regisseur heeft echter een andere bedoeling met het grote leeftijdsverschil tussen de hoofdpersonages. ‘Zelf was ik zestien toen ik klaar was met mijn middelbare school en begon met studeren. De redenatie is dat Thijs student werd, op een stoel is gaan zitten achter zijn computer en daar zestien jaar later nog zit. Hij heeft in die tijd weinig ontwikkeling doorgemaakt, terwijl Lisa in diezelfde tijd van een baby naar een jonge volwassene is gegroeid. Het is grappig dat mensen die alleen de korte synopsis van de film lazen, huiverig waren voor pedofilie. De angst lag op de loer dat het vies zou worden, maar daar ben ik geen moment bang voor geweest. In feite is zij 32 en hij 16, daar spelen we mee.’ De nieuwe stumperds van de samenleving Ten Horn is al aan het schrijven geslagen voor zijn volgende project. ‘Ik heb meerdere ideeën, die totaal uiteenlopen, waaruit ik een keuze moet maken. Het genre wordt hetzelfde als mijn eerdere films, een tragikomedie. Waarschijnlijk gaat ook de volgende film over de zogenaamde stumperds van de samenleving.’ Hiermee doelt Ten Horn op Thijs, het hoofdpersonage van Aanmodderfakker, en Eva, die in De Ontmaagding van Eva van End opgroeit tot jongvolwassene. In de toekomst wil Ten Horn graag meer en grotere films maken. ‘Ik werk heel gestileerd en denk alles vooraf uit, ik zou graag nog meer dingen naar mijn hand zetten. Het lijkt me tof om een grote set te laten bouwen of een huis waar een film zich in afspeelt.’ Drie jaar geleden werd Ten Horn na de vertoning van zijn debuutfilm op het filmfestival in Toronto door het Amerikaanse vakblad Variety genoemd als een European Director to Watch, maar de veelbelovende regisseur blijft voorlopig nog in Nederland. ‘Ik wil graag de kloof tussen heel artistieke en heel commerciële Nederlandse films dichten. Die scheiding is in Nederland sterk, ik wil de cross-over film sterk maken.’ Dat betekent niet dat Ten Horn voor altijd aan de Nederlandse bodem gekluisterd zit. ‘Ik wil graag een keer in het buitenland een Engelstalige film maken met buitenlandse acteurs. Dat lijkt me een mooi vooruitzicht.’

 

Op woensdagavond 12 november werd in de fietsenstalling onder het Collegezalencomplex een filmvertoning gehouden. Dit was niet zomaar een filmvertoning, maar een heuse drive-in bioscoop. Eenmaal bij de fietsenstalling tegenover het Collegezalencomplex aangekomen, kijken de bioscoopbezoekers elkaar twijfelend aan: 'Is het écht de bedoeling om met je fiets naar binnen te rijden?' Tekst: Kim Saris Foto: Cultuur op de Campus Technische mankementen in de kelder De fietsenbioscoop ligt verscholen aan het einde van de fietsenstalling. Een groot scherm met twee joekels van boxen en dertig stoeltjes staan klaar. Gelukkig maar, het idee om daadwerkelijk twee uur lang op je fiets te koekeloeren naar een film, zou een tikkeltje onaangenaam zijn geweest. Als iedereen zich onder de dekentjes heeft genesteld die over de stoelen hangen, start de Argentijnse thriller El secreto de sus ojos. Dan begint een reeks aan technische storingen. 'Vandaag is gewoon zo’n dag dat alles fout gaat', grimast Cultuur op de Campus krampachtig. Als het audio-knopje eindelijk is gevonden, blijkt dat ook de ondertiteling ontbreekt. Dat is natuurlijk heel leerzaam en goed voor je Spaans, maar zonder de subtitels had ANS nooit de poëtische zinnen uit de film kunnen begrijpen. Indringende beelden De film, eenmaal met geluid en ondertiteling, is een ontroerende film die iedere kijker met zich meeneemt. Het publiek kijkt met indringende ogen naar het scherm, waarop de zoektocht van een gepensioneerde strafrechtelijke onderzoeker wordt afgebeeld. De man schrijft een roman over de zaak Morales uit 1974, waarbij een knappe vrouw bruut werd vermoord en verkracht. In de film worden het heden en het verleden met elkaar afgewisseld, is er ruimte voor romantiek die zich beperkt tot de ojos (ogen) en wordt de kijker getrakteerd op fraaie zinnen die zo uit een gedicht lijken te komen. Aan het einde van de film blijft iedereen even zitten. De een wellicht uit afwachting op gratis warme drank, de ander door de ontroerende beelden. Duidelijk is dat iedereen het niet koud gekregen heeft van de tochtige fietsenkelder, maar koude rillingen heeft gekregen van de indrukwekkende film.

 

Zeg niet dat cultuur op de campus zich niet om jouw cinematografische op  voeding bekommert! in de gure novembermaand verwarmen we je met de legendarische rolprent being John malkovich (1999). een must see! poppenspeler craig schwartz (John cusack) is werkloos en deelt een ongelukkig huwelijk met dierenliefhebber lotte (cameron diaz). Zijn leven verandert wanneer hij als archivaris aan de slag gaat op verdieping zeven-en-een-half van een kantoorgebouw. hij wordt op slag verliefd op zijn collega maxine (catherine Keener), maar zij moet niets van hem hebben. dan ontdekt schwartz een deurtje dat wonderbaarlijk genoeg leidt naar het hoofd van acteur John malkovich. hij denkt daarmee de sleutel tot maxines hart in handen te hebben, maar zij ziet vooral de commerciële potentie van de geheime gang. wil je net als schwartz in het hoofd van John malkovich kruipen? Ga dan naar www.ru.nl/cultuuropdecampus, print het masker uit en ontvang als malkovich gratis popcorn bij de film! Entree €1,50 cc3, collegezalencomplex, mercatorpad 1

 

De Koreaanse film Bin-jip (vertaling: leeg huis) gaat over een jongen die tijdelijk zijn intrek neemt in huizen waarvan de bewoners op vakantie zijn. Op een dag ontmoet hij in een van die woningen een vrouw die door haar man wordt mishandeld. Ze gaat met hem mee, om aan haar ongelukkige leven te ontsnappen. Wat volgt is een sprookjesachtig liefdesverhaal waarin twee mensen samen onzichtbaar worden. Regisseur en producent Ki-Duk Kim bewijst dat een film ook best zonder gesproken woord kan. Met beeld en ingetogen muziek zet hij een waar kunstwerk neer. Geniet tijdens de film van een gratis kopje oosterse thee met een gelukskoekje! 19.30u, CC 3, CollegezalenComplex, Mercatorpad 1, entree €1,50

 

Tijdens de zwoele nazomer van 2011 vertoont Cultuur op de Campus het recentelijk verschenen pareltje Les Amours Imaginaires. Francis en Marie ontmoeten Nicolas op een feestje en worden allebei op slag verliefd op de blonde adonis. Beiden raken innig bevriend met Nicolas. Bij elke ontmoeting en bij de kleinste aanraking of blik raken Francis en Marie dieper geobsedeerd. Er ontstaat een waar liefdesduel met als inzet Nicolas’ liefde. De filmvertoning vindt helaas niet plaats onder de sterrenhemel in de tuin van de Studentenkerk. Wegens de vroeg ingetreden herfst is onze openluchtfilm verplaatst naar binnen. Donderdag zal Les Amours Imaginaires dus om 19:30 gedraaid worden in zaal CC3, dat is dus een uur eerder dan in de tuin van de Studentenkerk gepland was! Aanvang 19.30u, CC3, CollegezalenComplex, entree €1,50

 

Cinemafielen opgelet! Cultuur op de Campus vertoont de documentaire Stand van de Sterren, waarmee Hetty Naaijkens en haar broer afgelopen jaar vele internationale filmprijzen in de wacht sleepten. Het tweetal trok twaalf jaar uit om de Indonesische familie Sjamsudin te portretteren. And it shows: het resultaat is adembenemend. Het gezin Sjamsudin fungeert als een microkosmos die de actuele maatschappelijke problemen in Indonesië aan het licht brengt: corruptie, conflicten tussen religies, gokverslaving, de generatiekloof en het groeiende verschil tussen arm en rijk. ‘De film levert overweldigende, soms bijna iets te virtuoze beelden op’, schreef NRC. Na de vertoning gaat antropoloog Laurens Bakker in gesprek met Hetty Naaijkens, die de film produceerde. 19.30u, CC3, CollegezalenComplex, Mercatorpad 1, entree €1,50

 

Deze maand hoort het trio Job, Joris en Marieke of ze naast een plek in de top 10 daadwerkelijk een Oscarnominatie in de wacht slepen. Ze produceren echter geen gewone films, maar laten computeranimaties tot leven komen. ‘Van de muziek en de karakters tot de achtergrond, we maken alles zelf.’ Tekst: Kim Saris en Annemarie Verschragen Foto: Fiona Müller Illustratie: Job, Joris en Marieke Dit artikel verscheen eerder in de januari-ANS Omringd door zeefdrukken, stoffen exemplaren van animatiefiguren en een aantal publieksprijzen van internationale festivals, werkt het trio Job Roggeveen, Joris Oprins en Marieke Blaauw in hun Utrechtse studio nog gauw een boterham met humus naar binnen. Hoewel de hippe creatievelingen nog niet heel bekend zijn, is hun werk dat wel. Onder de naam Job, Joris en Marieke zijn ze verantwoordelijk voor de clip Ik neem je mee van Gers Pardoel. Daarnaast is het trio onder andere bekend van de animatie Bon Voyage waarmee de Tour de France-start in Utrecht werd geïntroduceerd en de korte films MUTE en A Single Life. De laatste draait momenteel voor Gooische Vrouwen 2 en staat op de shortlist voor een Oscar. In hun werk combineren de dertigers zelfgemaakte liedjes met computergeanimeerde poppetjes die verrassende avonturen meemaken. Terwijl het trio hun versgemalen bonenkoffie drinkt, vertellen ze vol enthousiasme over hun creaties en toekomstplannen. ‘Met animatie kun je het zo bont maken als je zelf wil.’ Job, Joris en Marieke studeerden aan de Design Academy in Eindhoven, waar ze op de studentenkamer van Joris veel films bestudeerden. ‘We kwamen erachter dat de vormgeving en de acteurs er niet helemaal uitzagen zoals we wilden en besloten zelf clips te maken. Animatie is dan een ideaal medium: van de muziek en de karakters tot de achtergrond, we maken alles zelf’, vertelt Roggeveen. ‘In Nederland zijn er echter niet veel Disney-achtige studio’s, dus als je animeren leuk vindt, kun je beter zelf beginnen.’ De drie merkten al gauw dat ze met het uitvoeren van betaalde en vastgelegde opdrachten niet konden laten zien wat ze kunnen. Daarom begonnen ze met eigen projecten en korte films zoals MUTE. Nadat een baby in een mes valt, komen simpele figuurtjes die niet kunnen praten erachter dat ze een mond kunnen maken door zich te storten in cirkelzagen, ventilators en scherpe keukenmessen. ‘Vroeger was het best pijnlijk dat niemand kende wat wij met veel moeite hadden geanimeerd’, zegt Roggeveen terwijl hij naar een kast vol miniaturen van hun karakters kijkt. ‘Inmiddels kunnen we al veel noemen: van muziekclips en reclames tot educatieve en korte films.’ Aandoenlijke animatie Opvallend is de simplistische stijl die het trio hanteert. Het werk kenmerkt zich door vrolijke en gekleurde figuren zonder nek en vingers. Dat is een bewuste keuze volgens Blaauw: ‘Onze karakters moeten niet te menselijk worden. Neem de film The Polar Express, dan denk ik: “Waarom doen ze dit niet met echte mensen?”.Het is veel uitdagender om met zo min mogelijk details een karakter neer te zetten, dat maakt het bovendien iconischer.’ Oprins ziet een ander voordeel van animatie: ‘Je bent veel vrijer. Het was bijvoorbeeld niet grappig geweest als we in MUTE een echte baby in een mes hadden laten vallen.’ Door hun stijl is het inderdaad mogelijk om met een twist rare verhalen te vertellen. De korte film MUTE is misschien luguber, maar de muziek en stijl maken het grappig. Blaauw: ‘We vertellen dat verhaal met schattige poppetjes, anders wordt het eng en smerig.’ Roggeveen vult aan: ‘Muziek speelt in onze stijl ook een belangrijke rol en kan voor de juiste balans zorgen. MUTE is best gruwelijk, maar de vrolijke muziek tempert dit.’ Geanimeerde set De filmideeën van het trio ontstaan volgens hen heel toevallig. ‘Het kan van alles zijn, we hebben geen boodschap die we willen vertellen. Zo hebben we MUTE bedacht toen Joris een snee in zijn teen had, die we op een mond vonden lijken. Toen we muziek luisterden en de plaat oversloeg, bedachten we dat je daarmee zou kunnen tijdreizen. Zo ontstond A Single Life, een film waarin een meisje door haar leven skipt door middel van een plaat’, vertelt Oprins. De animators zorgen niet alleen voor de ideeën, maar ook voor de gehele uitvoering. Blaauw: ‘Job doet de muziek, Joris de regie en ik het script.’ Het animeren van 10 tot 20 seconden film duurt een dag waardoor het trio beperkt is in de hoeveelheid animatie die ze kunnen maken. ‘Eigenlijk is dat ook wel goed, want anders zou Nederland ons nu al beu zijn’, zegt Oprins zelfverzekerd. Het animeren duurt zo lang omdat het een ingewikkeld proces is. Vroeger werkte het drietal met zelfgemaakte poppen en de trage en complexe techniek van stop-motion: ‘Je maakt een foto van een pop, beweegt de arm, maakt wederom een foto en zo maak je een hele film. Als iets moet veranderen of als je iets per ongeluk aantikt, moet je opnieuw beginnen’, vertelt Oprins. Hierdoor is het trio bijna volledig overgestapt op computeranimatie, waarbij een echte filmset wordt gesimuleerd. Hierdoor is het makkelijker om aanpassingen te maken. In een programma bepaal je waar de camera staat, waar het licht valt en zelfs van welke stof de kleding van karakters is gemaakt. Roggeveen wijst ook op een ander voordeel: ‘Het maakt samenwerken makkelijker. We kunnen nu tegelijk werken en dingen uitproberen.’ 180 jaar kijkplezier Aangezien Job, Joris en Marieke maar met z’n drieën zijn, moeten ze selectief zijn in wat ze doen. Hiervoor kijken ze niet naar wat het meeste geld opbrengt, maar naar het potentiële bereik van de animatie. ‘Zoals Mulisch omschreef: je doet een paar uur over het schrijven van een goede zin, die mensen in een paar seconden lezen. Het bestede werk is dan eigenlijk niet de moeite. Als je echter al die mensen bij elkaar optelt, kom je op veel meer leestijd uit’, legt Oprins uit. Het trio heeft geluk dat hun stijl in de smaak valt en dat artiesten als Gers Pardoel het aandurfden om hen iets te laten maken. ‘Ik neem je mee kostte twee maanden om te maken, de kijktijd zit al op 180 jaar. Hoewel Pardoel in eerste instantie zijn hoofd in de animatie te langwerpig vond, heeft hij wel het risico genomen’, grinnikt Roggeveen. Volwassendromen Het trio gaat zich in de toekomst op het buitenland richten. ‘We hebben in Nederland niet echt een animatiecultuur’, legt Oprins uit. ‘Ik denk dat nu slechts tien procent van onze kijkers Nederlands is.’ Blaauw: ‘Je ziet wel dat steeds meer jongeren een eigen animatiestudio beginnen. Als je echter verhalen wil maken, is het een groot risico om twee maanden zonder inkomen aan je eigen film te werken. Zeker als het Filmfonds geen subsidie geeft, moet je echt achter je eigen idee staan om door te zetten.’ Na het succes van MUTE en A Single Life willen de drie zich graag op de langere animaties richten. Het verschil is echter dat lange films in de bioscoop worden bekeken in plaats van online. Oprins vertelt: ‘We willen een animatie maken die gericht is op volwassenen. In Nederland belandt een dergelijke film echter al snel in het filmhuis, dat ander en minder publiek trekt.’ Hun toekomstdroom lijkt hen toch haalbaar: ‘Een volwassen animatiefilm zoals wij dat voor ons zien bestaat nog niet, behalve in arty en zware vorm. Wij willen zoals Wes Anderson – regisseur van onder andere Moonrise Kingdom en The Grand Budapest Hotel - luchtige en bondige verhalen vertellen met oog voor details, maar dan in onze stijl. We wachten nog op iemand die ons vraagt een bioscoopfilm te maken.’ Klik hier voor de overige artikelen uit de januari-ANS.

 

Lees meer

It’s 1955 and the unknown poet Allen Ginsberg recites his new poem Howl which marked a change in American poetry. The film Howl shows how Ginsberg’s publisher is put to trial because of obscenity in the poem, in particular the line: ‘who let themselves be fucked in the ass by saintly motorcyclists, and screamed with joy’. This trial is intercut with Ginsberg (James Franco) being interviewed, scenes from his life and animated segments of the poem. Not many people know Buddhism was an important inspiration for Ginsberg. Cultuur op de Campus and the Soeterbeeck Programma invited the American artist and Buddhist Herbert Elsky who worked together with Ginsberg. He will talk about their joint passion for Buddhism and the role it played in Ginsberg’s poetry. Jaap van den Bent, lecturer English literature and specialist of the Beat Generation, will moderate the Q&A-session after the film. Entree €1,50 www.herbelsky.com CC 3, CollegezalenComplex, Mercatorpad 1

 

Toen The King’s Speech afgelopen januari in de filmhuizen verscheen, ontstond er een hype die weinigen zal zijn ontgaan. De historische film over het leven van de Engelse koning George VI werd in alle media besproken en won bijna alle filmprijzen, waaronder vier Oscars en vijf BA FTA’s. In dit waargebeurde drama kruipt Colin Firth (Bridget Jones’s Diary) in de huid van de st-st-stotterende Albert. Wanneer zijn broer aftreedt als troonopvolger, wordt Albert plots geconfronteerd met het koningschap. Zijn vrouw Elizabeth (Helena Bonham Carter) stuurt hem naar logopedist Lionel Logue, die de majesteit met onorthodoxe trainingen van zijn stotterprobleem probeert af te helpen. In het kader van de Maand van de Geschiedenis verzorgt historicus Dr. H.G.J. Kaal een introductie, waarbij hij ingaat op de rol van de media in oorlogstijd. 19.30u, CC3, CollegezalenComplex, Mercatorpad 1, entree €1,50

 

In 2007, Alles is Liefde was the most viewed Dutch film in cinemas. Overall it is the third most viewed film in Dutch cinemas. Alles is Liefde, written by Kim van Kooten, is a romantic comedy about the love affairs of six couples who discover that love is all around. Everybody wants it and searches for it. But love is like the Dutch holiday ‘Sinterklaas’; you have to believe it to let it come true! Come enjoy the ‘pepernoten’ and put your shoe for Sinterklaas. Maybe you’ll find a present in it after the movie! € 1,50 CC 3, CollegezalenComplex, Mercatorpad 1

 

Vanochtend meldde de Gelderlander dat JT Bioscopen geïnteresseerd is in een overname van LUX. De mainstream bioscoopketen vindt het gek dat LUX subsidie ontvangt, terwijl zij ook grote publiekstrekkers als De Bende van Oss programmeert. Daarmee schijnen de mensen van JT te vergeten dat zij geen enkele ervaring hebben met arthousefilms, laat staan met debatten, theater, dans en muziek. LUX is het grootste arthouse van Nederland. Jaarlijks ontvangt de organisatie 1,7 miljoen euro van de gemeente. JT Bioscopen is ambitieus in haar doelstelling: zij belooft dat de kaartjes niet duurder worden en het aanbod minimaal gelijk blijft, mocht het tot een overname komen. Henk Beerten, wethouder van Cultuur, Mobiliteit en Onderwijs is helder in zijn oordeel: 'LUX biedt een totaalpakket dat ik JT nergens zie bieden. Ik vind die 1,7 miljoen subsidie goed besteed geld. Ik zit niet te wachten op een commerciële partij voor LUX.'

 

Lees meer

De Facultaire Studentenraad en de besturen van Mundus, BOW, ismus en ESV moeten vanochtend raar hebben opgekeken toen ze hun kantoor aan de Thomas van Aquinostraat 5 wilden betreden. Op de deur hing een briefje waarop beheerder Ton van Bergen meedeelde dat de kantoren vandaag niet bereikbaar zijn voor de besturen. De reden: studievereniging ismus had het te bont gemaakt tijdens een filmavond. 'Ismus had me gemaild met de mededeling dat ze wat langer op hun kantoor zouden zijn vanwege een filmavond', zegt Van Bergen aan de telefoon. 'Dat is in principe prima, maar om half tien in de avond moeten ze echt weg zijn, dan wil de portier afsluiten. Om tien uur waren ze er nog aan het bier drinken en discussiëren met elkaar.' De maat was daarmee vol voor Van Bergen, wel vaker houden studieverenigingen zich niet aan de regels. Hij besloot de deur op slot te gooien en heeft geen medelijden met de studieverenigingen die niet baldadig waren. 'De goeden moeten het altijd met de kwaden bezuren en als ze goed hebben gelezen weten ze dat ze er morgen weer in kunnen.' Jochem van Heek, penningmeester van BOW, vindt de sluiting vrij opmerkelijk. 'Volgens mij valt het allemaal wel mee met de overlast.' Hij vindt het vooral vervelend voor de leden van BOW. 'Werken kon thuis wel, maar de leden konden niet meer langs ons kantoor komen in de pauze om een bak koffie te halen.' Boos is Van Heek niet op de hinderende politicologen, maar 'ik ga nog wel even langs ismus'. Ismus weigert commentaar te geven op de kwestie.

 

Herman Koch, de schrijver van het succesvolle boek Het diner komt naar LUX. De verfilming van zijn boek draait op dit moment in de bioscoop. Dit is ook de directe aanleiding om Koch als eerste gast in het nieuwe LUX concept: 'In Gesprek Met' te hebben. Hij zal door de Nijmeegse schrijver Leon Gommers en het publiek in de zaal worden geïnterviewd. Hoe verklaart hij zijn succes? Deze vraag en meer zal hij beantwoorden op donderdagavond 14 november. Wat zou jij Herman Koch willen vragen? De meest originele vraag wint twee kaarten voor het optreden in LUX van aanstaande donderdag. Mail jouw vraag voor woensdag 12 uur naar redactie@ans-online.nl.

 

We mogen weer prijzen uitdelen, ditmaal twee kaarten voor de film Aanmodderfakker die op dit moment draait in LUX. De film verhaalt over de eeuwige student Thijs, die 32 is en op zijn zachtst gezegd weinig van zijn leven heeft gemaakt. Zijn eten krijgt hij nog van zijn moeder mee in Tupperwarebakjes, zijn was doet hij bij zijn zus. Dan ontmoet hij de 16-jarige Lisa, zijn tegenpool wat ambitie en levenslust betreft. Aanmodderfakker werd op het Nederlands Film Festival bekroond met een Gouden Kalf voor Beste Film en sleepte een prijs in de wacht voor Beste Scenario. Alles wat je moet doen om deze prijs binnen te halen, is onderstaande vraag beantwoorden en je antwoord vóór 24 november opsturen naar: redactie@ans-online.nl. Welke andere bekende film werd geregisseerd door Michiel ten Horn, de regisseur van Aanmodderfakker? (Tip: ANS interviewde de regisseur eerder deze maand.) Onder de goede inzendingen worden de kaarten verloot.