ANS

Allereerst wil ik je absoluut feliciteren met het feit dat wij leven in een maatschappij waar tolerantie zelfs een eigen reclame op tv heeft. Tolerantie wordt geportretteerd als een prachtige eigenschap in de mens en mocht je de gelukkige eigenaar van tolerantie zijn, dan mag je lekker meefeesten met het Suikerfeest, dansen met schaars geklede dames en tevens gewurgd worden in de modder door een sterke man. Nou, als dat geen feestelijke uiting van de Nederlandse cultuur is dan weet ik het ook niet meer. Sterker nog, wij mogen van onze landgenootjes verwachten dat zij deze eigenschap bezitten. We hebben allemaal zo onze gekkigheden en niemand die daar wat over mag zeggen, dat zou een inperking van de vrijheid van meningsuiting zijn en dan zijn de poppen aan het dansen.

Uiteindelijk is er altijd een limiet aan wat er gevraagd kan worden van je medelanders. Als je jarig bent en je wilt dat iedereen hoedjes draagt, iedereen voor je zingt, iedereen de hele dag alles voor je doet, iedereen je cadeautjes geeft, iedereen een feestje voor je organiseert, iedereen daarvoor de boodschappen doet en naderhand ook nog eens de keuken opruimt, dan loop je een kans dat iedereen vindt dat je dikke, vette pech hebt. Volgend jaar komen ze in ieder geval niet op je feestje.

Datzelfde geldt eigenlijk bizar genoeg ook voor tolerantie. Ik weet dat je oortjes nu aan het klapperen zijn van verbazing, maar het is helaas waar. Er zijn een hoop dingen waar je in Nederland over mag schrijven. Bejaarden zijn vervelend, de Tweede Kamer is stom, moslims hebben geen humor, voetbal is voor kaalgeschoren, opgeschoten drugsgebruikers en bakfietsmoeders moeten worden geweigerd in de Albert Heijn. Allemaal even dom en denigrerend, maar tevens allemaal binnen de Nederlandse tolerantiezone.

Er is in Nederland echter één onderwerp waar je niet aan mag komen. En als er in ons land een onderwerp is waar je niet aan mag komen dan kan ik je verzekeren dat de rest van de wereld nog net een stukje minder coulant is op dat gebied. Dode kinderen. Dode kinderen Luuk, of ze vijf of vijfentwintig zijn, of ze nou gestorven zijn aan een verschrikkelijke ziekte, onder een auto zijn gelopen of van een brug zijn gesprongen, daar zit je niet aan. Nee, ook niet als hun ouders hun onvoorstelbare verdriet uiten in de media. Of dit nou terecht is in jouw ogen of niet, het wordt door niemand gewaardeerd als je er een semi-sarcastische column over schrijft met een humoristische inslag. Er is namelijk niets semi-sarcastisch, danwel humoristisch aan kinderen die niet meer leven.

Dus Luuk, gefeliciteerd met onze maatschappij gebaseerd op tolerantie. Er is namelijk een grote kans dat als je je vingertjes op het toetsenbord zet en een dikke, vette excuusbrief schrijft zonder een spoortje sarcasme of humor, dat de ouders die je zo publiekelijk hebt gekleineerd, je vergeven. Mocht die vorm van menselijkheid echter niet in je zitten, dan suggereer ik dat je een hoge brug opzoekt.

Maak je geen zorgen, ik schrijf wel een column in de Metro voor je ouders.

Liefs,

Laura

Meer Mensenkinderen lezen? Kijk dan hier.