ANS

Mijn OV-chipkaart is gestolen. Ooit riep ik dat je wel echt een harde idioot moest zijn als alleen je OV-chipkaart gestolen wordt, die hoort immers in je portemonnee. Maar God luistert en straft niet meteen, maar pas op het moment dat je het minst op je hoede bent en geen gezeur kunt gebruiken. Dus werd mijn OV-chipkaart gestolen. Uit mijn zak. Midden in een week dat ik mijn OV-chipkaart echt heus heel veel nodig had. Naast een gevoel van moedeloosheid en ongecontroleerde woede voelde ik me ook nog eens stiekem betast. Maar boven alles voerde een soort typische misplaatste trots de boventoon.

Normaal raak ik dingen namelijk kwijt omdat ik ze ‘op een handige plek leg’. Iets op een handige plek leggen is een doodvonnis. Ik vind dingen op handige plekken namelijk nooit meer terug. Het gebeurt regelmatig met mijn sleutels, portemonnee en mobiel (die uiteraard dan ook op stil staat) en ik verkeerde in de heilige overtuiging dat ik hetzelfde trucje met mijn OV-chipkaart had uitgehaald. Dat dacht mijn vriend overigens ook, die hoofdschuddend voor de derde keer deze week mijn handtas ging uitpluizen omdat hij zeker wist dat ik hem echt heus wel zelf had, maar was kwijtgemaakt. Toen ik vanochtend eindelijk opgaf en de OV-chipkaart hotline ging bellen bleek echter dat de volledige 60 euro reissaldo verbruikt was door de gelukkige ‘vinder’ van mijn kaart. En nee, die 60 euro kan ik niet terugkrijgen, want dan had ik de kaart maar eerder moeten laten blokkeren en aangifte moeten doen. Toen ik zei dat ik normaliter te stom ben om op mijn bezittingen te letten en ze dus regelmatig meerdere dagen kwijt ben, mocht dat helaas niet baten. De vriendelijke mevrouw aan de andere kant van de lijn kon me alleen binnen zeven werkdagen (laten we er voor de zekerheid en ter voorkoming van teleurstelling maar veertien werkdagen van maken) een nieuwe kaart opsturen. Na het telefoontje maakte ik de berekening. Ik was 60 euro kwijt, plus 11 euro voor de nieuwe kaart, plus al het geld voor de kaartjes die ik in de tussentijd moet kopen (zonder korting), plus 1,35 euro gesprekskosten, omdat de OV-chipkaart hotline ook een hot price per minuut wil hebben. Dat was behoorlijk deprimerend. Dus besloot ik mijn vriend maar te smsen dat ik de komende paar dagen op water en brood moest leven en vooral geen gebruik kon maken van het openbaar vervoer. Echter nam mijn zieke geest het over en toen ik klaar was met typen keek ik naar het scherm. ‘HA! Ik was mijn OV niet kwijt, hij is gewoon gestolen!’. Ja Laura, wees er maar blij mee.