ANS

Iedere twee weken vraagt ANS-Online een culturele autoriteit uit Nijmegen naar vijf vakkundige tips. Deze keer: popjournalist Alex van der Hulst over de beloftes van 2011.

'Voor Nederlandse bands is Noorderslag verschrikkelijk belangrijk', zo vertelt muziekjournalist Alex van der Hulst op de zaterdagmiddag van Noorderslag, terwijl hij van zijn cappuccino nipt in een café in Groningen. Twee dagen eerder is de stad volgelopen met muziekindustriëlen uit heel Europa, om op de showcasefestivals Eurosonic en Noorderslag drie dagen lang de nieuwste bands te spotten. Van der Hulst: 'Kyteman speelde hier bijvoorbeeld twee jaar geleden een van zijn eerste shows, en iedereen werd er wild van.' Zo'n goed optreden in Groningen zorgt geheid voor boekingen in de Nederlandse concertzalen. En een goed optreden geven tijdens het festival is lastig, vindt Van der Hulst, die als freelancer voor onder andere OOR en De Nieuwe Revu het festival dit jaar voor de derde maal bezoekt. 'Hier loopt het slechtste publiek rond dat je kunt hebben. Iedereen uit de muziekindustrie lult door optredens heen om te netwerken. Ook zijn er veel mensen die blasé zijn geworden en na één nummer denken het wel te kennen.' Wel is Eurosonic/Noorderslag dé gelegenheid om muziek te horen en ervaren die komend jaar het muzikale landschap gaan bepalen, zoals de gehypte Brit James Blake en de Deense zangeres Agnes Obel, en de ideale gelegenheid om muzikaal koffiedik te kijken. Wat verwacht Van der Hulst van 2011?

5. Dr. Dre 'Ik ga er maar gewoon van uit dat de nieuwe plaat van Dr. Dre dit jaar komt. Detox is al 10 jaar aangekondigd, dus de hele hiphopwereld zit er smachtend op te wachten. Daardoor is het ook een running gag geworden zoals bij de laatste plaat van Guns 'n Roses maar er is al een single verschenen, dus je zou zeggen dat Detox dit jaar wordt uitgebracht. Die single... Tjah, die is aardig, maar iets te retro. Dat is het probleem met een album dat tien jaar op zich laat wachten: dat gaat geheid tegenvallen.'

4. Ost & Kjex 'Dat is de enige band die ik heb uitgezeten tijdens Eurosonic dit jaar, zo verrast was ik. Het zijn een stel Noren die bewijzen dat er wél soul in house zit, met een blanke man die zingt als een soulzanger, drie achtergrondzangeressen en iemand achter een laptop. Dat was echt zo maf, en ontzettend goed. Het deed me een beetje denken aan de begintijd van Jamie Lidell. Doorbreken zullen ze niet, maar ze zouden perfect passen in de X-ray, de kleine danstent van Lowlands, of in Doornroosje.'

3. Burial 'Een nieuw Burial-album, daar heb ik ontzettende behoefte aan. Dat heeft er vooral mee te maken dat dubstep in een hele spagaat zit. Het is nu echt doorgebroken naar een groter publiek, met Magnetic Man dat op Lowlands een volle tent beleefde, en iedereen stond mee te zingen. Burial is compleet het tegenovergestelde, hele ontoegankelijke sferische abstracte dubstep. Die hoek van het genre begint in de verdrukking te komen door de populariteit, wat voor zo'n stroming echt het einde kan zijn. Burial zou heel goed een brug kunnen slaan tussen de abstracte dubstep en de Flying Lotus-scene. Het zou een droom zijn als hij dat doet.'

2. Lucy Love 'Ik heb al een paar albums gehoord die dit jaar uitkomen, dat van Lucy Love vond ik heel goed. Ze is nog een heel jong meisje, dat dubstep, dance en electronica versmelt met pop, en zelfs een beetje rapt. Het is heel fris en behoorlijk underground, ik kreeg er een Dizzee Rascal-gevoel bij. Zij deed me meer dan de laatste plaat van M.I.A.'

1. Nijmegen 'Het eerste dat me binnenviel: Nijmegen als overkoepelend geheel. De Staat, Roy Santiago en Zo Moeilijk komen in maart met een nieuwe plaat, Krach zelfs al eerder. Het grote publiek zal meer horen van deze Nijmeegse acts dan van de rest van mijn lijstje. Ik vond het heel opmerkelijk dat zoveel goede bands uit Nijmegen tegelijkertijd van zich laten horen. 'Qua PR heeft Krach de meeste lading, het deed me heel erg denken aan de begintijd van De Staat. Ze worden geclaimd door 3VOOR12 en hun belangrijkste wapen is de livepresentatie. Voor De Staat wordt het moeilijker dan voor Krach. Dat is het cliché van de moeilijke tweede, waar je veel minder tijd voor krijgt dan voor het debuutalbum, bovendien heb je te maken met hooggespannen verwachtingen. Daardoor zou de prestatie alleen nog maar groter zijn als ze wéér met een goede plaat komen.'