ANS

Met een ijzersterke live-ervaring vol schurende electrorock speelde Krach afgelopen jaar zalen in heel Nederland plat met de Popronde en afgelopen maand deed de Arnhem-Nijmeegse band zelfs het belangrijke muziekindustriefestival Noorderslag aan, om tussendoor óók nog te worden gebombardeerd tot 3FM Serious Talent en 3VOOR12 Selecteert. Krach staat op doorbreken, zoveel is duidelijk. Hun titelloze debuut verscheen 25 januari op het vermaarde platenlabel PIAS, donderdag 10 februari wordt de plaat gepresenteerd in een ongetwijfeld dampend Merleyn. Een reconstructie van het succes van vijf keihard werkende 'klapmongolen'.

'"Ik ga even een bandje kijken", denk je, maar voor je weet sta je tot een uur of vijf zwetend naar de klote te gaan op de dansvloer.' Toetsenist Jan-David Hoogerheide (25, tweede van links op de foto) zit amper vijf minuten in het Arnhemse café Dudok of hij vat de essentie van zijn band Krach al secuur samen. 'De meeste bands ben ik na een minuut of twintig zat', vervolgt hij. 'Bij ons vloeit er dan langzaam een dance-element in met dj-duo Die Lui, waardoor je zo de nacht in wordt geslingerd en moet toegeven aan de drang te dansen.' Na een slok van zijn koffie te nemen vult frontman - en vijfdejaars student Psychologie aan de RU - Reinier van den Haak (27, meest links) zijn bandgenoot aan: 'Dat moet je een keer hebben gezien om te snappen dat het écht heel vet is.'

'Eigenlijk waren we vroeger een stel luie klapmongolen', zegt Hoogerheide. Met 'vroeger' doelt hij op de tijd 'voor' Krach. De band opereert al 11 jaar, tot vorig jaar nog onder de naam With Ice, waarmee ze zelfs nog hebben meegedaan aan de Nijmeegse studentenbandwedstrijd Kaf en Koren. 'We hadden nooit een duidelijk doel voor ogen, en net als veel bandjes worstelden we met een gebrek aan visie: we schreven een beetje nummers en wachtten tot dat werd opgepikt. Maar als je erover nadenkt; dat heeft helemaal geen zin. Je kunt zoveel meer doen dan afwachten.' Dat ontdekten ze toen Martijn Crama, tegenwoordig hun manager, enkele coachingsessies met ze deed en hielp realistische doelen te stellen. 'We willen ervoor gaan', besloot de band toen. Van den Haak: 'We wisten op dat moment: als we er niet aan gaan werken valt deze band uit elkaar en dan raken we allemaal verbitterd. En ik, ik heb geen zin om nog twintig jaar aan te kloten en dozen vol onverkochte cd's op mijn zolderkamer weg te moeten zetten.'

 

Zijn jullie nog steeds die vijf klapmongolen? Hoogerheide: 'Ik vind van wel.' Van den Haak, verbazingwekkend serieus: 'Wat een moeilijke vraag.. We kunnen nu wel een stuk beter werken, maar wanneer de structuur wegvalt, vallen we zo terug in klapmongoliteit.' Hoogerheide: 'Martijn is voor ons heel belangrijk, hij zit ons achter de broek en houdt de focus. Als niemand binnen de band zo'n ontzettende nazi is, kan de aandacht heel snel verslappen en weet je niet meer waar je mee bezig bent.'

Rond de komst van Crama onderging With Ice ook muzikaal een koerswijziging en verwerd van gitaarrockbandje langzaam een electrorock-act. 'Een party-factor in onze muziek heb ik altijd al belangrijk gevonden', aldus Van den Haak. Hij grijnst. 'Ook omdat ik al gauw merkte dat we gewoon niet goed zijn in het schrijven van mooie liedjes en het vijfstemmig zingen van "I love you"-teksten. David wilde er altijd al meer elektronica in verwerken, maar bij mij viel dat kwartje alsmaar niet. Op een gegeven moment ben ik het latere werk van Soulwax gaan luisteren en is David meer elektronische dingen gaan schrijven om me te overtuigen van zijn gelijk. Tegelijkertijd hebben we een Juno, een analoge synthesizer, aangeschaft. Daar bleek al gauw veel leuks uit te komen.' Vervolgens begon de band langzaam aan een debuutalbum te denken. Ideeën nam Van den Haak op met zijn Macbook in zijn studentenkamer, met ingeprogrammeerde drums en een overvloed aan partijen. Hoogerheide: 'Dat was meestal hilarisch om te horen.' Van den Haak: 'Zodra ik dood ben, mag je het uitbrengen. Daarvoor niet. Overigens, met de demo's kon ik wel op de band overbrengen wat ik met de nummers wilde doen. Zij zijn dat thuis gaan verkrachten en namen er instrumenten overheen op, zo pingpongden we met muziek van computer naar computer.'

Steeds vaker worden succesvolle albums, zoals The Hermit Sessions van Kyteman, Applause van Balthazar, On Claws van I am Oak en Wait for Evolution van De Staat, op studentenkamers opgenomen. Wat is daar de charme van? Hoogerheide: 'Niets is zo fijn als alle tijd hebben om op je kamer de gitaren te zitten inspelen. Er is zeker een soort magie in je studentenkamertje.' Van den Haak: 'Ik vind het heerlijk, 's avonds met een biertje erbij, keyboard ernaast en dan een heel dik nummer maken. Je kunt alles doen, er zijn geen grenzen en je kunt spelen wanneer je zin en inspiratie hebt. Er zit geen druk op, wat in de studio wél het geval is.'

 

Het resultaat van deze opnames was behoorlijk donker - Hoogerheide: 'Dat zit er bij ons ingebakken, ik heb nog nooit een vrolijk liedje geschreven' - en schoot alle kanten op. Daarom vroegen ze Torre Florim, frontman van De Staat, om naar de nummers te kijken en orde in de chaos te scheppen. Van den Haak: 'Ook al wanneer hij kwam kijken bij optredens gaf hij graag feedback. Ik dacht altijd: "Ja hoor.. Maar ik ga het niet anders doen."'

Omdat het je kindje is. Van den Haak: 'Inderdaad. We maakten altijd al behoorlijk verknipte dingen. Wanneer Torre langskwam en zei dat "dit stukje weg kan" of "dat mag worden geschrapt", waren we het nooit eens. Die stukjes hoorden bij onze muziek, anders klonk het niet meer naar ons. Toch zijn we meer gefocust gaan schrijven, want mensen snapten geen hol van onze muziek. Vervolgens is Torre nog eens langs geweest en zijn we achter de computer alles doorgelopen om stukken uit onze muziek te knippen. Langzamerhand besefte ik me: "Oh, dit werkt. Zo hoor je dus met muziek om te gaan."'

Er was één nummer op de plaat dat niet duister klonk, Hunger, een ballad met dwarrelende soulkoortjes. Was dat een grap? Hoogerheide: 'Het is een soort grap. Nou ja, het is begonnen als een grap.' Van den Haak: 'Nee hoor, ik heb het echt geschreven als een mooi liedje. Toen we het aan Torre lieten horen zei ook hij: "Ik snap het niet zo goed. Is het een grap? Of niet?" Ik vind het juist wel leuk dat het daartussen balanceert.'

Waar gaat het over? Van den Haak denkt even na. Vervolgens: 'Het gaat over.. Een honger naar liefde, maar zodra die is gestild, is de hunkering en daarmee de liefde ook gestild.'

Vind je het belangrijk die teksten over te brengen op het publiek? Van den Haak: 'Nee. Wat iemand anders met de teksten doet maakt me niet uit, als je er niets mee kan is dat goed, als je er een bepaalde betekenis uithaalt die ik er helemaal niet in heb gestopt is het ook goed. Van mij hoeven de teksten ook niet helemaal te kloppen.'

Ik kan me voorstellen dat jullie daar heel veel kritiek over kunnen krijgen. Van den Haak: 'Het is goed mogelijk dat sommige mensen de teksten slecht vinden, maar de vraag is of die tekst veel uitmaakt. Daar maken wij de muziek niet naar. In tegenstelling tot een band als Bright Eyes is bij ons de muziek al een informatiebron an sich. Dat verschaft mij een tekstuele vrijheid waarmee ik kan doen wat ik wil: zo kan ik er wat foute dingen, slechte woordgrapjes of niet-correcte grammatica instoppen.'

Donderdag 10 februari staat Krach in Merleyn met dj-duo Die Lui.