ANS

Huisfossielen

Waar zijn de legendarische luierende twenty-something en gitaarspelende vroege dertiger toch gebleven? Een inspannende zoektocht leverde drie exemplaren op. Zij vertellen over fietsenjattende buren, het leven in het studentenhuis en de generatiekloof.

Tekst: Joris Baeten en Iris Ruijs

De meeste studenten begeven zich, na het verdedigen van hun scriptie, binnen niet al te lange tijd naar de Gamma om hun gloednieuwe flatje van een blits likje verf te voorzien. Maar niet iedereen verwijdert zich meteen na het afronden van de studie uit hun vertrouwde kamertje. Sommigen bevalt de huurprijs zo goed dat ze hun huisgenoten nog geen vaarwel zeggen. Dat ze het studentikoze leven wat ontgroeid zijn, doet daar niets aan af. Blijven plakken als huisfossiel in een SSHN-complex lijkt echter geen aantrekkelijke optie. SSHN-medewerkster José Ros vertelt over schriftelijke morele appels die op de deurmat ploffen en over een huurder die vorig jaar met behulp van de rechter uit zijn kamer is verwijderd. Sinds 2002 moeten studenten na afstuderen binnen een redelijke termijn vertrekken uit SSHN-complexen. Is iemand ouder dan 26, dan krijgt hij of zij nog wat extra aandacht van de stichting om het vertrek te bespoedigen. Dit mag klinken als een razzia, de praktijk is heel wat gezapiger. De echte fossielen zijn namelijk nogal schaars aan het worden. Vorig jaar waren er volgens de SSHN slechts achttien mensen 'echt te oud'. Een jaar eerder werden nog 53 gevallen weggebonjourd. 'Misschien dat dit lagere aantal te wijten is aan de woningmarkt voor starters die iets lijkt te verbeteren', aldus de SSHN. Bovendien sta je als SSHN-huurder automatisch ingeschreven bij woningcorporatie Entree. Hoe langer de inschrijftijd, hoe meer kans iemand maakt om een dak boven het hoofd te bemachtigen. Met een baan op twaalf vierkante meter blijven plakken is dus vaak niet nodig. In een particulier studentenhuis is er meestal geen huisbas die op je 26ste verjaardag met een vervelende verrassing komt. Toch lijkt ook in die huizen de vergrijzing af te nemen. Een zoektocht naar overjarige studentenhuisbewoners leverde geen oneindige lijst met namen op. Een paar jaar effectief doorbikkelen en dan wegwezen, schijnt het devies van de moderne BaMa'er te zijn. Een langdurig, van bier doordrenkt studentenleven is door de komst van de prestatiebeurs namelijk niet bepaald financieel aantrekkelijker geworden. Na grondig zoeken vond ANS toch nog enkele huurders met een verlopen houdbaarheidsdatum. Dat zij alledrie anoniem wensen te blijven zegt misschien genoeg over de aard van deze prestatie. Hoe denken zij over hun leeftijd en kamer? En bovenal: vinden ze het niet eens tijd worden de schaarse ruimte te verruilen voor een luxueuzere woning?

Pim (33), Hoogeveldt Na acht jaar Amerikanistiek te hebben gestudeerd ontving Pim in 2001 zijn bul. Nu studeert hij Archiefkunde. 'Ik woon hier nu negen jaar. Dat heeft verschillende oorzaken, één daarvan is gemakzucht. Ook is het hier aangenaam wonen omdat Hoogeveldt dichtbij de universiteit en de stad ligt. Bovendien wordt een andere woning vanzelfsprekend duurder. Ik kan dan wel een subsidie aanvragen, maar het is afwachten of ik dat ook krijg. Daarom wil ik een vaste baan hebben voordat ik hier wegga, een beetje zekerheid.' 'Het is onderhand wel tijd om weg te gaan', vertelt Pim. 'Waar anderen het bij TMF houden, kijk ik liever naar de publieke omroep. Ook wat betreft de muziek die op feesten wordt gedraaid, wordt het er niet beter op. Het is me allemaal te urban. Mijn ganggenoten en ik hebben verschillende interesses.' Pim geneert zich niet voor zijn twaalf vierkante meter. 'Ik breng het niet vaak ter sprake, maar me er echt voor schamen, nee. Soms vragen ganggenoten zich wel af hoe het komt dat ik hier nog woon, maar ik heb ze uitgelegd dat het met de doorstroming in Nijmegen vrij moeilijk zit. Een leuke starterswoning krijgen, zonder dat je in Lindenholt terecht komt, is lastig.'

Jessy (35) Graafsedwasstraat 62 Jessy stopte na twee jaar studeren in 1992 met de opleiding Voeding en Diëthetiek. Na een stukgelopen relatie kwam hij voor de tweede keer op kamers terecht. Hij had wel een baan, maar kon geen betaalbare woning vinden. Deze kamer bevalt hem echter prima. 'Dit is geen typisch studentenhuis met veel rotzooi. We gaan vaak samen met het huis wat drinken en tijdens het afgelopen EK was het hier oranje top top de wc. Toen keken we met een grote groep vrienden alle wedstrijden.' Geen van zijn vrienden kijkt volgens Jessy raar op van zijn woonruimte. 'Ze zijn allemaal redelijk ruimdenkend.' Hij zegt zich niet te schamen voor zijn plek, maar loopt er ook niet mee te koop. 'De kamer naast me wordt een deel van het jaar gebruikt voor een jongeren-reïntegratie project. Eerst gaan de jongeren een tijd werken in Frankrijk, vervolgens komt één zo'n figuur hier wonen. Dat geeft wel eens overlast. Ze blowen veel en maken lawaai. Ook is hier wel eens een fiets uit de gang gestolen. Ik ben altijd erg duidelijk naar die jongens: van mijn vaatwasser blijven ze af!' Daarbij is hij ook niet te beroerd de reïntegratie-begeleider een mailtje te sturen als het sujet naast hem foute vriendjes op bezoek krijgt. Ondanks de randgevallen die naast hem bivakkeren, hoor je Jessy niet klagen over zijn kamer. Een groot deel van het jaar heeft hij geen overlast en de maandelijkse 50 euro huurkorting compenseert de ellende aardig. Met een vaste baan is de huurprijs van de kamer (180 euro) vrij gemakkelijk op te brengen. Waar blijft het bespaarde geld? 'Dat gaat op aan vakanties, haha!' Binnenkort hoopt hij echter zijn geld aan een nieuw huis te kunnen besteden. 'Mijn vriendin en ik zijn druk op zoek.'

Mieke (30), Graafsedwarsstraat 62 In 2003 heeft Mieke, na zeven jaar Psychologie te hebben gestudeerd, haar studie afgerond. Mieke's voornaamste reden om in haar studentenhuis te blijven wonen is de gezelligheid. 'Af en toe denk ik "Jezus, ik ben al dertig en woon nog hier", maar ik vind het huis oké. Iedereen heeft duidelijk zijn eigen plekje, maar toch is er plaats om te kletsen en te hangen. Als je zin hebt in een biertje, loop je gewoon even bij elkaar nar binnen. het is fijn dat dat kan. Ik heb trouwens niet het idee dat ik in een studentenhuis woon, het is meer een 'werkendenhuis'. Dat geeft een andere sfeer, het is allemaal wat rustiger zonder dat het ingeslapen is.' Als andere voordelen van de kamer noemt Mieke de relatief lage huurprijs en het dakterras. 'Ik heb het mooiste uitzicht van heel Nijmegen.' Net als Jessy heeft ook Mieke te maken met het reïntegratieproject. 'Ik voel me verantwoordelijker voor die jongeren dan de mannen, heb eerder de neiging om te vragen hoe het met ze gaat.' Ondanks de overlast - 'De stereo staat consequent te hard en als ik 's ochtends vroeg op moet om te werken wil ik rust in de hut', - ziet Mieke ook de leuke kanten van het project. 'Soms komen ze vragen of ik ze kan helpen in de keuken, dan weten ze niet hoe ze bepaalde dingen moeten doen.' 'Bijna al mijn vrienden zitten in de fase dat ze gaan samenwonen, dat lijkt me ook wel tof. Maar omdat zij dat doen, vind ik niet dat ik hier weg moet. Inmiddels wil ik wel gaan, als zou ik het huis zeker missen. Het liefst zou ik in Amsterdam in een soort woongroep willen wonen. Met meerdere mensen in een huis zitten vind ik gewoon leuker dan alleen. Maar ik wil daar niet meer in een studentenhuiskomen waar je met z'n vijven in een kleine keuken moet doelen, dat stadium ben ik inmiddels wel gepasseerd.'