ANS

Maartje de Valk is geboren in Nijmegen, maar deed haar opleiding aan de ArtEZ hogeschool voor de kunsten in Zwolle. ze behaalde in 2009 haar diploma in de richting Fine Arts, autonome beeldende kunst. Nu woont en werkt ze in Nijmegen.

De middenpagina in de november-ANS

Bovenstaande middenpagina is een hoofd, een object. De ogen zijn leeg en het papier schijnt er dan ook doorheen. De transparantie van deze tekening is kenmerkend voor het werk van Maartje.

Hempdje

Er is echter meer in het werk van Maartje. Een zichtbaar en inhoudelijk aspect van haar werk is tijdelijkheid. Ze is geïnteresseerd in groei en verval, begrippen die volgens haar onlosmakend met elkaar verbonden zijn en die nergens zo goed naast elkaar bestaan dan op plekken waar de mens op de achtergrond is gebleven: plekken waar de natuur haar gang kan gaan.

REMUS1

Maartje uit haar werk in verschillende vormen. Nu is ze in haar atelier voornamelijk bezig met beelden, maar ze tekent ook een keer in de maand een strip voor het magazine De Dukenburger, waarvan bovenstaande strip er een is.

Mijn verveling

Bovendien leert Maartje op dit moment de fijne kneepjes van het bronsgieten. Ze vindt het fijn om daarmee praktisch bezig te zijn, want als ze in haar atelier werkt is ze veel meer aan het nadenken. Dan gaat het vaak over welke vorm een werk moet aannemen en welke stappen er gezet moeten worden om die vorm te krijgen.

De schreeuw

Meer weten over deze kunstenaar? Kijk dan op de website van Maartje: maartjedevalk.com of mail haar op maartje_de_valk@hotmail.com.

 

Jorrit Kiel is geboren maar niet getogen in Nijmegen. Hij studeerde Filosofie aan de Radboud Universiteit en volgt sinds een paar jaar de opleiding Illustratie aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht.

De middenpagina van de mei-ANS. Helaas is in het blad een klein deel weggevallen.

Voor de middenpagina maakte Jorrit de bovenstaande afbeelding, een combinatie van gewassen inkt en digitaal kleurwerk. De afbeelding zelf toont een confontatie met een stel monsterlijke wezens, geïnspireerd op dergelijke ontmoetingen uit mythologie en folklore. Wordt er een dealtje gesloten? Waarover? Wie gaat er bekaaid afkomen?

Competition

Het werk van Jorrit gaat uit van een zekere fascinatie met onderhuidse narigheden of morbiditeiten, al is het belangrijk dat het nooit al te zwaarmoedig wordt. Speelsheid qua inhoud en materiaalgebruik is daarom bijzonder van belang. Nieuwe ontdekkingen doen in werkwijze zijn de lichtpuntjes in zijn studies, maar keer op keer komt hij weer terug op het gebruiken van inkt.

Snowden's Secret

Als illustrator is het van belang iets te communiceren naar de kijker toe, al ben je als kunstenaar (mocht je je dat al willen noemen) genoodzaakt dat nooit te plat of clichématig te doen. Het opzetten van een spannend beeld, de suggestie wekken van een verhaal en een heldere sfeer op te bouwen is veel meer van belang dan het maken van een mooi beeld. De wijze waarop je dat doet, ontdek je steeds opnieuw tijdens het proces, en het intense onderzoek dat met een opleiding aan een kunstacademie samengaat, betekent dat zowel de werkwijze als benadering van Jorrit’s werk continu veranderen.

Banana Bob

Met name het vertellen van verhalen is iets waar Jorrit op het moment mee bezig is. Zijn interesse in beeldverhalen en strips is hierbij bijzonder relevant, maar het vertellen van een verhaal in één beeld is net zo interessant. Mythologie, fabels en sprookjes zijn een schatkist voor gecondenseerde verhalen. Mits ze luguber genoeg zijn, natuurlijk.

Geen titel

Voor meer werk van Jorrit kan je terecht op zijn blog jorritkiel.blogspot.com. Voor contact, opmerkingen of vragen is hij te bereiken via jorritkiel@gmail.com.

Pagina uit Het IJsmeisje

 

Els Baltjes (Venlo, 1959) is sinds januari 2005 gepassioneerd aan het fotograferen. In november 2008 studeerde ze af aan de opleiding Beroepsfotografie aan de School voor Fotografie in Breda. In 2009 startte zij haar eigen bedrijf EB-FotoArt.nl en werkt ze in opdracht of aan eigen projecten.

'Fotograferen, het is een passie, mijn passie. Het is een manier van kijken, ik kan niet om mij heen kijken zonder alles in een kader te zien. De wereld bestaat uit zoveel mooie dingen, groot en klein. Ik probeer zoveel mogelijk van deze schoonheid vast te leggen en te delen met eenieder die dat wil. En misschien, heel misschien dat daardoor ook andere mensen gaan zien hoe bijzonder het alledaagse om ons heen kan zijn. Je hoeft alleen maar je ogen te gebruiken.'

'Ook mensen hebben ieder zijn of haar eigen unieke schoonheid. Deze schoonheid probeer ik in portretten te vangen. Dit kan bij mij in de studio maar ook bij iemand thuis.'

'Gemiddeld een keer per jaar probeer ik een expositie te organiseren. Een heel bijzondere was de expositie over vrouwen met borstkanker in het Nijmeegse Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis. Met één van deze foto’s ben ik genomineerd voor de Pink Ribbon Award 2009. Dat was echt geweldig. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de vrouwen die ik heb mogen fotograferen. We zijn super trots op het eindresultaat. Momenteel hangen de foto’s in het hoofdgebouw HAN aan de kapittelweg op de eerste verdieping bij de opleiding verpleegkunde.'

'Naast het vastleggen van de wereld en de mensen om mij heen, geef ik vorm aan mijn gedachten, stemmingen en fantasie door foto’s te bewerken. Zo kan ik mijn eigen wereld creëren of gedachten omzetten in beeld. De middenpagina in ANS is daar een voorbeeld van. Het is een samengesteld beeld van vier foto’s, de zin uit de song Solitude (I sit in my chair, I’m filled with despair) is de aanleiding tot het maken van dit beeld. Ik hoop er een gevoel mee op te roepen.'

'De essentie van mijn fotografie is mensen laten zien hoe mooi en bijzonder de wereld om ons heen kan zijn en hopen dat ik met mijn beelden veel van hen weet te boeien.'

 

Het behandelen van thema’s die draaien om contrasten, zoals mens en maatschappij, chaos en orde, resulteert in een beeldtaal waarin ik vertrouwde elementen als de klassieke portretkunst tegenover de verontrustende aanwezigheid van de personages in mijn portretten plaats. De inspiratie voor de figuren in mijn portretten put ik uit de gevoelens van onrust die ik ervaar wanneer ik mij in de openbare ruimte begeef. Hierdoor kan ik deze gevoelens, die ik in het dagelijks leven verborgen hou doormiddel van zelfbeheersing blootgeven. Ik ben dat figuur, en dus kan ik geen enkel werk simpelweg afdoen als portret zijnde, omdat het ook heel letterlijk een zelfportret is.

Middenpagina in de januari-ANS - Margareta

Wat maakt dat een portret een portret is? Herkenbaarheid van het gezicht is belangrijk en maakt dat, anders dan zoveel andere kunstvormen, de portretkunst vaak wordt gezien als een functioneel product. Ik poog met mijn portretten iets anders te tonen dan enkel de fysieke eigenschappen van de geportretteerden. Achter die eigenschappen gaat immers een geheime wereld schuil die nauwelijks gezien en ervaren wordt, waarin mensen voorbij taal, moraal, ethiek en status onthuld worden.

Green suit

Ik gebruik onder andere pasfoto’s van vreemden, Renaissance- en Barok-schilderijen en film stills als bronmateriaal. Hierin vind ik de gezichten waar de zelfbeheersing in te zien is waar ik mezelf in terug herken. Dit zijn de gezichten die ik wil ontmaskeren, waar ik de controle en waardigheid van af wil pellen. Als gevolg van de beschaving om ons heen zijn onze diepste impulsen onder de oppervlakte van ons bewustzijn teruggedrongen. We zijn van ze vervreemd geraakt omdat we worden geacht ons naar bepaalde regels te gedragen. Met deze vervreemding wil ik mijn kijker confronteren.

Michel

In het stadium waar ik mij nu in begeef zijn de gezichten van de meeste geportretteerden zwart. Dit omdat de gevoelswereld die ik wil tonen zo diep ligt weggestopt dat geen kleur daar kan komen. De ogen, lippen en soms tanden zijn prominent aanschouwbaar en maken dat het hier niet om isolatie maar om contact gaat. Deze vreemde, contactzoekende wezens steken af tegen de klassieke opmaak van het werk, waarin heldere kleuren en lijnvoering een grote rol spelen.

White self-portrait

Naast een recente ontwikkeling die geleid heeft tot enkele experimentele werken op hout is ongespannen doek mijn vaste drager. Deze doeken hang ik als wandkleden met spijkers of nietjes aan de muur, soms zelfs tot over de vloer. Scheve randen, plooien en kreukels maken deel uit van het beeld. Een stuk linnen of canvas behandelen als niets meer dan een stuk stof creeërt de vrijheid die ik nodig heb om tot mijn beelden te komen, omdat deze ingreep bijdraagt aan het breken met conventies en beperkingen die de portretkunst met zich meedraagt.

Unknown girl

Wat ooit begon met kleine, getekende zelfportretten die mij mijn donkerste kanten toonden, heeft bij mij een fascinatie naar de donkere kanten van iedereen ontketend. Mijn hang naar het naïeve in combinatie met het unheimliche is sterk aanwezig in de beslissingen die ik maak in mijn schilderijen, en dat speelt een grote rol in de uiteindelijke afbeeldingen. Mijn portretten draaien echter vooral om een ontmoeting. Een ontmoeting tussen bewustzijn en onderbewustzijn. Een ontmoeting tussen twee werelden. Een ontmoeting tussen mij en het openbaar.

Anne

Wil je meer werk van Anne Forest zien? Kijk dan op www.anneforest.nl

 

Ruben de Bruijn is geboren in 's Hertogenbosch en volgt de opleiding grafische en interactieve vormgeving aan het Sint Lucas. Hij maakt illustraties en tekent het liefst dingen die hij zelf leuk vindt. Zijn werk is strak, digitaal en kleurrijk. Hij maakt gebruik van veel verschillende kleuren omdat hij eigenlijk geen keuze kan maken voor een bepaalde kleur. Naast illustraties maakt hij ook filmpjes.

Middenpagina december 2011

Voor de middenpagina van het decembernummer tekende Ruben de Bruijn Jezus in de kribbe, Maria, Jozef, de drie wijzen en dieren. Ze bevinden zich allemaal op een andere planeet in het universum. Je kunt het zien als een parodie op de traditionele kerststal, maar je kunt de figuren ook uitknippen en in de kerstboom hangen.

Zutto

In zijn werk probeert hij iets te laten zien dat nog nooit eerder is bedacht, voor zover dat mogelijk is.

Planet

Zappa World

Wil je meer van zijn werk zien? Kijk hier of hier. Je kunt hem altijd mailen met vragen of opmerkingen, Ruben_db@live.nl.

 

Superstoïcijn maakt collages waarvan de betekenisloosheid je naar de keel grijpt. In zijn werk laat Superstoïcijn zich onder andere inspireren door het dierenrijk, gietijzeren meubels en de meest uiteenlopende angsten. Verder richt hij zijn pijlen vaak op diverse filosofen en tijdperken.

Middenpagina: Bewustzijn is een zwaktebod

In 2009 richtte Superstoïcijn samen met schrijver Fret het absurdistische tijdschrift Judas op. Voor dit tijdschrift is hij begonnen met het maken van collages. Door de jaren heen is het aantal collages flink gegroeid. Van de beste collages uit Judas maakte hij, gecombineerd met nieuw werk, zijn eerste beeldroman. Dit boek draagt de illustere titel Een dag niet gestorven, is een dag niet geleefd, en is sinds eind 2011 verkrijgbaar.

Een cover van Judas

Deze absurdistische collageroman vertelt ruwweg het verloop van de wereldgeschiedenis en de rol van de mens daarin: van de schepping in het eerste hoofdstuk tot de totstandkoming van een nieuwe wereldorde in het laatste. Daartussen worden de belangrijkste thema's van het menselijke bestaan behandeld: de zinloosheid van het bestaan en de angst, wreedheden en verveling die daarbij komen kijken. Dit alles gebeurt op absurde, humoristische en vaak vergezochte wijze: van tirades tegen klassieke architectuur, tot onnodig wrede onderzeebootkapiteins.

Een collage uit Een dag niet gestorven, is een dag niet geleefd

Voor meer informatie of voor het bestellen van het boek zie www.superstoicijn.nl en www.facebook.com/superstoicijn. Voor vragen en/of opmerkingen kunt u Superstoïcijn bereiken via superstoicijn@gmail.com.

Kijk hier voor de overige artikelen uit de november-ANS

 

Hoe vreemd is het dat je van de plekken waar je het meeste bent, de minste foto’s hebt? Dat de plaatsen waar je dagelijks bent alleen in je hoofd zijn vastgelegd? Dat is wat Indra Römgens (1986) zich afvroeg toen het einde van haar studie, en mogelijk ook haar tijd in Nijmegen, in zicht kwam. Ze besloot haar omgeving in beeld te brengen. Goede vriend en vrijetijdsdichter Sjors Talsma (1988) kreeg enkele foto’s onder ogen en kon deze vergezellen door mooie woorden. Zo ontstond Een beeld gedeeld, een foto- en dichtproject waar Indra en Sjors nu enkele maanden mee bezig zijn.

De werkwijze is eenvoudig maar effectief. Sjors ontvangt een foto in zijn mailbox en laat daarna zijn woorden het werk doen, of het mechaniek werkt andersom: Indra leest een gedicht van Sjors en maakt er een foto bij. Beide manieren blijken goed te werken. Indra: 'We vangen zo twee verschillende perspectieven in één beeld.' In eerste instantie zou dit project enkel voor eigen archief zijn. 'Maar,' zegt Sjors, 'er ontstonden beelden die niet alleen voor ons mooi zijn, maar waar anderen ook iets in herkenden. Op dat moment werd het voor ons de moeite waard om het aan meer mensen te gaan tonen.'

Middenpagina: Als de eerste druppels vallen

Het gedicht Als de eerste druppels vallen is ontstaan op het moment dat Sjors in een flinke hoosbui voor een stoplicht stond te wachten. Het kostte grote moeite om de woorden te onthouden. Sjors: 'Een gedicht ontstaat ineens: door een gebeurtenis, een aanblik of eenvoudigweg een vakje in je hoofd dat openspringt. Aangezien het zo hard regende dat pen en papier pakken geen zin zou hebben, heb ik de dichtregels in mijn hoofd als een mantra moeten herhalen, zodat ik ze niet zou vergeten.' Indra: 'Wat ik met name irritant vind als het regent, is een nat zadel. Dat gecombineerd met de meest troosteloze fietsenstalling in Nijmegen – die naast het station – leidde tot deze foto.'

Het fotograferen en dichten zijn hobby’s die Indra en Sjors naast hun studie hebben ontwikkeld. Indra heeft een goed oog voor het menselijke om haar heen, wat terugkomt in haar fotografie – ze houdt niet van vooropgezette of geplande foto’s. Daarbij heeft ze een voorkeur voor foto’s in zwart wit: 'Kleur leidt af van de essentie, terwijl ik niet meer in mijn beeld wil vangen dan nodig is. Een zwart-wit beeld komt aan als geheel. Dat is wat ik het mooiste vind.'

Groot avontuur

Sjors dicht al een tijdje, maar is verre van een klassieke dichter: 'Ik geloof er niet in dat poëzie ingewikkeld moet zijn, of door mysterie omgeven. Natuurlijk is techniek interessant, maar de mooiste gedichten raken je ineens, na één keer lezen. Hiervoor hoeft een gedicht niet ingewikkeld opgebouwd te zijn. Ik houd er niet van om poëzie eerst te moeten ontleden om pas daarna iets te gaan voelen. De soort kernachtige poëzie die ik maak past bovendien perfect bij de opsmukloze foto’s van Indra.'

Van een plek waar je vertrekt

Of ze wel eens discussies hebben over het gezamenlijke beeld? Vaak genoeg. Maar dat leidt vooral tot iets goeds. Sjors: 'Dat is ook wel het leuke van het project: je doet iets heel persoonlijks, maar moet tegelijkertijd samenwerken met iemand. Dat is los van het feit of er iets moois ontstaat, een leerzame ervaring.' Indra: 'Dat hij vaak iets heel anders dicht bij een foto dan ik in mijn hoofd had, maakt het juist verrassend leuk. Het boeiende aan ons project vind ik dat we samen een beeld maken wat we los van elkaar niet hadden bedacht.'

Een beeld gedeeld is een lopend project en er komen nog regelmatig nieuwe gedeelde beelden bij. Wil je hier meer van zien? Bezoek dan http://www.facebook.com/eenbeeldgedeeld. Heb je vragen of opmerkingen voor Indra en Sjors, stuur dan een mail naar eenbeeldgedeeld@gmail.com.

Kijk hier voor alle artikelen uit de oktober-ANS