ANS

Juffrouw Marjolein had haar hele klas verrast op haar verjaardag. Nadat ze iedereen had getrakteerd op gezonde snacks van komkommer, wortel en appel had ze het grote nieuws uit de doeken gedaan. Voor iedereen in de klas had ze kaartjes geregeld voor Ajax-AZ. Wesley sprong meteen uit zijn stoel een gat in de lucht. Al zijn hele leven had hij gedroomd over het bijwonen van een wedstrijd van Ajax. Hij was niet voor niets vernoemd naar Wesley Sneijder. Wesley was geboren op de dag dat zijn idool Sneijder zijn allereerste doelpunt voor Ajax maakte.

Na school rende hij snel naar huis om zijn moeder te vertellen wat er vandaag was gebeurd. Zijn moeder Sharona reageerde verheugd: ‘Dit is de beste dag sinds de opbrengst van je vaders hennepplantage binnen kwam.’ Wesley kende zijn vader enkel van verhalen: zijn pa zat al zeven jaar in de bak omdat een conflict over zijn plantage uit de hand was gelopen. ‘Ik meld me wel aan als begeleider, dan heb ik ook een beetje afleiding,’ zei zijn moeder.

‘Groot hè’, zei Sharona tegen de kinderen toen ze uit de bus stapten en de ArenA zagen liggen. Alle kinderkopjes gingen braaf omhoog en omlaag. Aangekomen bij de toegangspoortjes knipoogde Sharona naar haar in Ajax-kledij gehulde zoontje. Hij pakte vliegensvlug een doosje uit haar rugzak en stopte het in de zak van zijn rode trainingsbroek. Sharona wees de jonge supporters naar hun zitplaatsen. ‘En Wesley, je weet waar je moet gaan zitten, hè.’ Wesley knikte gehoorzaam. Zijn moeder had hem de avond ervoor uitgebreid geïnstrueerd.

De zevenendertigste minuut brak aan. Ajax was al vroeg op voorsprong gekomen. Sharona gaf haar zoontje het afgesproken teken. Wesley stond op en rende zo hard als hij kon. Hij slalomde door de rolstoelers achter de goal en keek even op. Daar zag hij zijn moeder vol trots glunderen. Eindelijk had hij iets gedaan dat haar tevreden stemde. Dacht hij. Hij had immers niet door dat hij op volle snelheid het reclamebord naderde. Zijn moeder trachtte hem nog te waarschuwen, maar het was te laat. Hij kopte het reclamebord als een professionele verdediger en de taser viel uit zijn zak. Hij kon gemakkelijk worden ingerekend door één van de zeventien stewards die in het stadion aanwezig was. Sharona verzuchtte: ‘Waarom lijkt hij zoveel op zijn vader?’