ANS

Maandenlang had hij hiernaar uitgekeken. Jaapjan had getraind als een bezetene. Dit zou de grootste uitdaging in zijn bestaan worden. Hij had niet voor niets zijn studies Natuurkunde en Wiskunde tijdelijk stopgezet, zodat hij perfect kon toeleven naar dit grootse evenement. Eeuwige roem zou hem ten deel kunnen vallen. Zolang hij zijn vorm maar vasthield had hij bovendien weinig te vrezen van de concurrentie.

Jaapjan was twee jaar geleden begonnen met het uittekenen van een trainingsschema. Natuurlijk, duurtraining en intervaltraining moesten goed worden afgewisseld. De juiste voorbereidingswedstrijden gaven hem de mogelijkheid om zijn grootste tegenstanders goed te bestuderen. Om zes uur ’s morgens stond Jaapjan al naast zijn bed om te gaan trainen en hij oefende vaak tot in de kleine uurtjes. Zijn ouders en vrienden maakten zich soms zorgen. Keer op keer benadrukten ze dat rustmomenten en goede voeding ook belangrijke elementen van succes waren.

In de nacht van 6 op 7 juni kon Jaapjan maar moeilijk slapen. Hij had zich met opvallend veel moeite door de kwalificatie geworsteld en was niet bepaald zeker dat hij morgen de felbegeerde trofee mee naar huis kon nemen. Het was erop of eronder. Hij trok zijn geluksonderbroek aan en besloot zich de rest van de dag op zijn ultieme doel te focussen.

Aangekomen in het collegezalencomplex gierde de adrenaline door zijn lichaam. Op de wc kwam hij zijn grootste concurrent Vladimir tegen. Jaapjan wist dat hij een duimblessure had, maar Vladimir probeerde hiervan niets te laten merken. ‘Die verdomde Rus, ik pak hem straks wel.’ Het was nog één van de weinige logische gedachtes die door zijn hoofd raasden.

Jaapjan en Vladimir werden aangekondigd in CC2. Terwijl zij begeleid door de tonen van Eye of the Tiger de trap afliepen, deed Jaapjan een schietgebedje. Hij was er klaar voor. Behoedzaam zette hij de koptelefoon op zijn hoofd en nam hij plaats achter zijn computer. Jaapjan dacht aan alle uren die hij hierin had gestoken en was overtuigd: Starcraft is topsport.