ANS

Het was vijf voor half zes en het einde van het college Rechtsfilosofie naderde. Alle toehoorders en de docent snakten naar een ‘verrukkelijke’ Reftermaaltijd. Zo niet Barry. Hij besloot een irritante vraag te stellen. Althans, geen vraag. Meer een opmerking.

‘Als ik u nu zo hoor spreken over Edmund Burke, dan denk ik: “Als we nu eens kijken naar zijn voorspellingen over de Franse Revolutie, dan had hij wellicht in eerste instantie gelijk dat er een schrikbewind op zou volgen, maar in de eeuwen daarna heeft juist dat deel van de wereld dat de geneugten van de Franse Revolutie heeft mogen meemaken toch mogen profiteren van de grootste vrijheden die er in de geschiedenis van de mensheid zijn ervaren?”’ De hoogleraar reageerde niet en vervolgde zijn verhaal. Inmiddels was 17:33 te zien op de klok in CC1.

Barry was teleurgesteld. ‘Ik had me intellectueel meer willen verrijken deze middag en had gehoopt dat de hooggeleerde rechtsfilosoof en mijn medestudenten serieuzer met mijn vraag zouden zijn omgegaan en mijn passie en nieuwsgierigheid voor deze collegereeks zouden delen.’ Natuurlijk reageerde niemand op dit luid uitgesproken hersenspinsel. Barry liep immers op zoek naar avondeten alleen over Hoogeveldt. ‘Wat die studenten ook allemaal weggooien’, dacht hij toen hij in een container een halve opwarmmaaltijd van de Aldi vond.

Nadat hij zijn rondje Proosdij en Galgenveld had voltooid en daar ook nog ontbijt voor de volgende dag had gevonden, plofte hij thuis neer in zijn oude stoel. Ook gevonden. Hij zette zijn tv, overigens ook gevonden, aan. Op Nederland 1 zag hij dat Maxime Verhagen, de man die zijn partij volgens hem in zwaar weer had gebracht, aankondigde uit de politiek te stappen. Barry sprong op. ‘Dat is iets voor mij!’ Een stuk opgewarmde Aldi-lasagne viel uit zijn mond. Hij greep zijn telefoon en belde alle kranten. Een stagiaire van NRC zegde direct een interview toe. Barry glunderde.

Dit was zijn kans, hij had hem eindelijk gevonden.