ANS

In het kader van het Wintertuinthema ‘Vorm van verzet’ stelt ANS-Online vijf vragen aan verscheidene gastsprekers. Ditmaal: Vrouwkje Tuinman

Vrouwkje Tuinman is een veelzijdig schrijver. Naast haar werk als freelance journalist en recensent is ze ook dichter, columnist en romanschrijver. Momenteel schrijft ze voor diverse Nederlandse tijdschriften, waaronder Opzij. Onlangs kwam haar dichtbundel Wat ik met de sleutel moet uit, over de dood van haar beste vriend. ANS sprak haar na afloop van haar optreden met Claw Boys Claw, die haar teksten op muziek zette.

Hoe werkt u aan uw vorm? Met volle mond: ‘Zoals ik nu ook doe, met chips. En straks eet ik nog chocolade, als ik thuis ben. Zo werk ik aan mijn vorm.’

Waarvoor springt u op de barricades? ‘Dat is nogal wat, op de barricades springen. Ik vind tolerantie heel belangrijk, maar hoop dat het niet nodig is daar ooit de barricades voor op te gaan. Ik ben wel eens actief bij van die Volkert van der Graaf-achtige groepjes hoor, maar flyeren is dan meteen het meest radicale wat ik ooit heb gedaan. Ik ben een salonidealist.’

Wat is uw favoriete verzetje? ‘De Grazia lezen, een damesblad over mode. Het blad is zo toegankelijk, daar val ik elke avond mee in slaap. Het ideale verzetje. Dat ik zoiets toegeef zeg.’

Welke rol speelt vorm in uw werk? ‘Uiteindelijk gaat alles wat ik schrijf, al mijn gedachten, in een vorm. Zodra dat af is, staat zo’n stuk tekst op zichzelf en zijn het niet meer mijn gedachten. Het eerste nummer dat Claw Boys Claw vanavond van mij speelde, gaat over de dood van mijn beste vriend. Voor mij was dat een aparte tekst geworden, los van mijn gevoelens. Toen ik hen mijn woorden hoorde spelen kwam de inhoud ervan voor het eerst weer binnen.’

Wat doet u verder deze winter? ‘Ik ben druk bezig met mijn derde roman, die gaat weer over dood en rouw. En over twee weken ga ik naar Groot-Brittannië om kerst te vieren.’