ANS

Ze zijn nog erg jong en pas kort bij elkaar, maar de eerste single van Mister and Mississippi werd al snel een hit. Voor 2013 was het doel van de band een optreden op Lowlands. Nu die droom in vervulling is gegaan kijkt de band verder.

Tekst: Aniek Hikspoors Foto's: Sander Poot

Het Nederlandse bandje Mister and Mississippi kent warme herinneringen aan hun bezoeken aan Nijmegen. In de Stevenskerk gaven zij een van hun eerste uitverkochte concerten en tijdens de Popronde speelden ze een speciale set in De Klinker. Gitarist en zanger Danny legt uit: ‘Er was geen apparatuur aanwezig dus toen besloten we maar akoestisch te spelen. Misschien was er wel honderd man in die tent en het was een enorm kabaal. Heel zenuwachtig begonnen we met onze set en ineens werd het helemaal stil. Dat was een van de meest magische optredens tot nu toe.’ Vandaag ontmoet ANS hen in Village Coffee & Music in hartje Utrecht. De tent staat volgens de barman bekend als een ontmoetingsplaats voor jonge artiesten. Het feit dat de barman al weet wat de twee heren willen bestellen verraadt dat zij hier vaker te vinden zijn. Samgar, links op de foto en verantwoordelijk voor zowel zang als percussie, bestelt net als altijd een latte macciato met hazelnootsiroop. ‘Het is wel een beetje een hipster-café’, geeft hij toe. Met zijn haar schuin over zijn gezicht gekamd en zijn geruite blouse tot het bovenste knoopje gesloten misstaat hij hier overigens niet. Danny is nog even bezig met een ‘belangrijk telefoontje’ voordat hij zich bij zijn bandgenoot voegt. Maxime, percussioniste en zangeres, en Tom, gitarist en toetsenist, vormen de andere helft van het viertal maar zijn vandaag niet aanwezig. ‘Interviews doen we altijd in tweetallen, maar de samenstelling is steeds anders. Zo proberen we alles een beetje te verdelen.’ Ze zijn samengebracht voor een opdracht binnen hun opleiding aan de Herman Brood Academie. Voor het vak Act Development moesten ze in een groep drie liedjes in een bepaalde stijl maken, die dan beoordeeld werden. Het viertal bleek al snel een klik te hebben. ‘Bij de eerste repetitie was voor ons al duidelijk dat dit te gek ging worden.’ Sindsdien gaat het de muzikanten voor de wind. Ze wonnen glansrijk de finale van de Amsterdamse Popprijs, daarna volgde Bevrijdingsfestival Amsterdam en de Popronde. Ze sleepten de 3FM award voor beste nieuwkomer binnen. Als neusje van de zalm mochten ze dit jaar op Lowlands spelen, een droom die uitkwam. Spelen jullie het liefst voor een feestpubliek of voor een luisterpubliek? Samgar: ‘Onze muziek leent zich heel erg voor het luisteren. We kunnen ook wel hard spelen dus het hoeft niet per se zitpubliek te zijn maar in een kroeg waar men alleen komt om bier te drinken horen wij niet thuis.’ Danny: ‘Soms speel je op een plek waar het redelijk rumoerig is, dan is het juist de uitdaging om het publiek stil te krijgen en dat kan ook heel gaaf zijn.’ Samgar: ‘Onze muziek dwingt het respect af er naar te luisteren. Soms is dat niet nodig, in de Stevenskerk in Nijmegen weet je van tevoren dat het publiek stil is en dat is ook fijn.’

Of de goede sfeer in Nijmegen te danken is aan de grote hoeveelheid studenten in het publiek blijft in het midden. De mannen zeggen niets te missen aan hun eigen studententijd, die pas kortgeleden tot een einde is gekomen. ‘De Herman Brood Academie heeft sowieso geen studentenverenigingen of iets dergelijks, eigenlijk was de school in zijn geheel een soort grote vereniging. Het waren vooral de mensen die er studeerden die de opleiding tof maakten.’

Het is wel duidelijk dat dit niet het eerste interview is dat de heren geven. Ze drinken ontspannen hun drankjes en de antwoorden komen als ingestudeerde verhaaltjes bovendrijven. Danny: ‘Wanneer ik tijdens een interview een goed antwoord van bijvoorbeeld Tom hoor, gebruik ik datzelfde antwoord gewoon bij een ander interview en andersom. Het is echter wel gek om jouw antwoord uit iemand anders mond te horen.’ De vele interviews ten spijt, op de vraag onder welk genre hun muziek valt, hebben de heren geen eenduidig antwoord. Danny: ‘Deze vraag krijgen wij heel vaak en we hebben hier alle vier een andere mening over. Als we het aan anderen vragen krijgen we ook nooit een duidelijk antwoord. De een zegt folk, de ander dreampop of rock. We maken wat we tof vinden, dat mensen daar een genre aanhangen is prima, maar wij kiezen daar niet bewust voor. Samgar: ‘Natuurlijk wordt elke band geïnspireerd door andere bands, maar ik heb nog van niemand gehoord dat onze muziek ergens op lijkt. Wij proberen onze eigen draai aan de muziek te geven en dat is in Nederland wel vernieuwend.’

Jullie noemden net het genre folk. Waarom denken jullie dat folk steeds hipper wordt op dit moment en zien jullie jezelf als voorlopers of volgers van die trend? Danny: ‘Folk wordt inderdaad steeds hipper. Wat genres betreft heb je een markt van vraag en aanbod, misschien hebben wij een manier gevonden om stijlen te combineren en onze eigen draai eraan te geven, een soort gat in de markt,al hebben we die niet bewust gezocht.’ Danny: ‘Een eigen identiteit is voor ons heel belangrijk. We hebben allemaal een aparte sound en dat wilden we combineren zonder er te veel over na te denken. Individueel zijn we goede muzikanten maar samen zijn we veel beter, omdat dan die stijlen samenkomen.

Is dit de reden dat jullie album geen titel heeft? Danny: ‘We wilden een plaat maken met één sound, geen elf losse liedjes. Deze overeenkomst hebben de liedjes dus wel, maar er is geen gemeenschappelijk thema of onderwerp. Wij vinden dat de titel van een album een overkoepelende term hoort te zijn voor wat je inhoudelijk laat horen en zo’n term was er in dit geval niet. Mister and Mississippi heeft op het podium geen traditionele opstelling met achterin de drums, daarna de bas en gitaar en vooraan een zanger of zangeres. De drums zijn vervangen door percussie-instrumenten, de bas is komen te vervallen en dit gat vullen ze op met driestemmige zang. De artiesten staan met zijn vieren op een lijn, en zijn daarmee allemaal frontman. Samgar licht deze keuze toe: ‘We willen een geheel zijn en dat proberen we ook uit te stralen.’ Danny: ‘Binnen onze bezetting is iedereen gelijk. Het gaat niet om Maxime, Tom, Sam of om mijzelf, het gaat om ons allemaal samen. Ik sta ook vooraan, ik ben frontman, net als iedereen.’ Samgar: ‘We hebben het er wel eens over wat we zouden doen als er iemand weg zou vallen binnen de groep. Voor ons bestaat de band niet meer wanneer we niet met zijn vieren zijn. Je kan bijvoorbeeld een andere gitarist inzetten, maar dat geeft een andere sound en daarmee een andere identiteit aan het geheel. Als er iemand bij ons weg zou vallen verdwijnt de chemie. Mister and Mississippi is een front en wij geloven dat daar veel kracht in zit. We zijn één linie, één geluid en één geheel. Daarin schuilt onze signature.’ Danny: ‘Er zijn ook bands waar dat niet per se zo hoeft te zijn, op school zagen we vaak dat er gewoon een vervanger werd opgetrommeld wanneer een bandlid ziek was, dat is bij ons niet mogelijk.’

Ondanks hun jonge leeftijd mist de band niets aan ambitie en prestatiegerichtheid. Danny: ‘Het creatieve proces is tof maar je werkt toch toe naar het moment dat die plaat er eindelijk is. Het bloed, zweet en de tranen die je in een project hebt gestopt zijn het pas waard wanneer dat project is gelukt.’

Samgar nuanceert dit: ‘Natuurlijk werk je naar een resultaat toe, maar de manier waarop dat tot stand komt is ook heel belangrijk. We hebben vaak een hoop losse ideeën, die brengen we samen tot er een geheel wordt gevormd. Dat zegt iets over onze manier van werken. Danny: ‘Elk liedje heeft toch zijn eigen lading en dat vereist een eigen aanpak. Voor sommige nummers is het belangrijk dat ze hard en groots worden gespeeld, andere nummers komen juist het best tot zijn recht wanneer ze klein en intiem gebracht worden.’

Gaat er daarbij nooit iets mis? Danny: ‘Gaan we nu de blooperronde doen? Ik heb wel een gênant verhaal. In Alkmaar speelden we in een café tijdens de Popronde, het was heel hectisch dus ik was redelijk gestrest. Er liep daar een meisje en ik dacht dat ik haar herkende, dus ik liep naar haar toe en gaf haar drie kussen. Toen ik wegliep besefte ik dat ik haar helemaal niet kende. Ze stond vooraan in het publiek tijdens dat optreden dus dat was extra ongemakkelijk.’ Samgar: ‘Dat doet hij bij elk meisje.’

Bekijk hier de overige artikelen uit de intro-ANS.