ANS

Tijdens een Wereldkampioenschap voetbal ligt het aandeel studenten dat hun tentamens verprutst 9 procent hoger, zo blijkt uit een analyse van de slagingspercentages aan de Universiteit Antwerpen tussen 1982 en 2002. Dat betekent niet veel goeds voor de resultaten van dit semester, aangezien de Belgen na twaalf jaar voor het eerst weer mee mogen dingen voor de wereldtitel. Tijd voor actie dus, dacht de universiteitsbestuurders. Zij vroegen een aantal Belgische spelers de studenten vermanend toe te spreken en maakten hier een kek filmpje van. Dat resulteerde in adviezen als 'niet drinken, buiten als we winnen' en 'ik raad jullie aan jullie dag goed te plannen'. Mocht deze kinderlijke aanpak nog niet effectief genoeg zijn, heeft rector Alain Verschoren nog een oplossing: hij heeft alle professoren gevraagd de studenten regelmatig onder de kont te schoppen. Tegenover de Standaard meldt hij: 'Ze moeten de studenten er in de loop van het jaar nu en dan aan herinneren dat ze zich beter goed voorbereiden, dan hebben ze tijdens het WK iets meer vrije tijd.’ Laten we voor Universiteit Antwerpen hopen dat België er snel uit ligt, dan slaan sommige studenten wellicht toch weer aan het studeren. http://youtu.be/GIAeGWKofS8

 

We zitten op een terras dat uitkijkt op het minuscule strandje van Chersonnisos. Ooit heb ik mijn vader beloofd dat ik nooit naar dit door God en alle andere morele gezaghebbers verlaten oord zou gaan, maar mijn vriend wilde Ajax – Feyenoord niet missen tijdens onze vakantie op Kreta. 
 ‘Een frikandel speciaal XL met wat tzatziki erbij, we zijn wel in Griekenland hè’ buldert een te dikke man tegen de eigenaar van het terras en de bijbehorende strandtent. De eigenaar weet hoe hij de mentaal uitgedaagde Nederlander moet vermaken en roept al de hele middag stralend ‘iek ben voor Ajax, of nee, voor Feijenoord’. Frikandel wordt hier gewoon geserveerd in een plastic snackbarbakje, zodat de cultuurshock voor de gasten niet al te groot is. Ook staan er grote flessen Remia frietsaus op alle tafeltjes. Wij hebben allebei een broodje gyros besteld en krijgen dit geserveerd op een bord, met een bakje met tzatziki ernaast. Daar zit een sierlijk plukje peterselie bovenop, om duidelijk te maken dat dit wel absoluut een culinair hoogstandje is, wij dapperen die de woelige baren van de Griekse keuken durven te bevaren. 
Ik ben expres met mijn rug naar de vele HD beeldschermen gaan zitten. Zo heb ik uitzicht op de rest van het terras en het strandje. Het is rust en terwijl ik mijn gyros eet komt een gezin van het strandje af de vlonder opgelopen. Pa is gehuld in Feyenoord shirt en de dochters zijn voornamelijk onverhuld. Ma heeft een soort tent aangetrokken met bloemenpatroon. Het enige vrije tafeltje staat naast een al even boeiend gezin, maar daar is iedereen gehuld in Ajax shirts. Ik voel een spannende confrontatie aankomen en kijk ademloos toe hoe beide partijen elkaar opnemen. Pa Ajax heeft twee zoons die allebei kipknotsen eten en een hele dunne vrouw met de huid van een leren tas. Ze rookt onophoudelijk. 
 De wedstrijd begint weer en pa Feyenoord weet niet wat hij ziet. 
‘Staan die kutjoden nou gewoon godverdomme met 2 – 1 voor? Jezus jezus.’ Zijn dochters reageren niet en zitten op hoog tempo te whatsappen. Ma Feyenoord heeft de Margriet tevoorschijn gehaald en doet alsof ze pa niet hoort. De spanning is teveel voor pa Feyenoord als zijn club na vijfenveertig blaartrekkende minuten de verliezer is. Woedend slaat hij met zijn vuist op tafel en roept iets over een kutvakantie. Zijn bierglas wankelt en valt om, over zijn Feyenoordshirt heen. Dit levert het hele terras een tirade op in het plat Rotterdams. Pa Ajax slaat het zo allemaal eens gade en wenkt de olijke Griekse eigenaar. Twee minuten later komt hij aan gedribbeld met een nieuw glas bier voor pa Feyenoord. 
 ‘Van Ajax, samen biertjes drinken’ zegt hij stralend terwijl hij de Amstel voor zijn neus zet. Pa Feyenoord wordt stil. Hij kijkt naar pa Ajax en aarzelt. Dan heft hij zijn glas. Ajax en Feyenoord proosten, op een terras in Chersonissos. Ik voel een brok in mijn keel.

 

Sinds vandaag kan uitgeput of verveeld winkelpubliek in de Molenpoort rustig bijkomen van al het winkelgeweld onder genot van een biertje, krantje en uiteraard een televisie met voetbalherhalingen. Wie in aanmerking wil komen voor deze mogelijkheid, moet echter wel aan één voorwaarde voldoen: er moet een piemel tussen je benen bungelen. Het speciaal ingerichte 'mannenhonk' is bedoeld om gedurende het WK mannen die met hun vrouw mee moeten winkelen, op te vangen. Initiatiefnemer Mark Verhoeven: 'Het idee kwam eigenlijk voort uit eigen frustratie. Je ziet bij winkels altijd mannen wachten op hun vrouw. Ik denk dan: zet toch een bankje met een krantje, kratje bier en playstation neer.' Dus voegde Verhoeven de daad bij het woord. Waarom het honk enkel voor mannelijke voetbalfans is? 'Omdat vrouwen over het algemeen van winkelen houden.' Koppels die niet aan deze stereotypering voldoen, staan volgens Verhoeven niet per se voor een gesloten deur. 'Een strenge controle is er niet. De ruimte is wel gevuld met enkel mannenspullen, vrouwenbladen zijn er bijvoorbeeld niet.'  

 

Waarschijnlijk hadden ze minder last van hun te grote ego's. Wellicht was het een kwestie van meer teamgevoel. Of misschien deden ze gewoon beter hun best. In ieder geval is er goed nieuws uit de voetbalwereld voor diegene die al dagen huilend in bed ligt door de teleurstellende deelname van Nederland aan het EK. In tegenstelling tot het Nederlandse mannenelftal is het de Nederlandse robots van de Technische Universiteit Eindhoven wel gelukt een beker in de wacht te slepen. In de finale van de RoboCup 2012, het wereldkampioenschap voor robotvoetbal, won het vijftal machines overtuigend van Iran. Met een ruime zege van 4-1 maakten zij meer goals dan het Nederlands elftal in drie wedstrijden. De robots willen zich niet uitspreken over de wedstrijd. Teamcoach Robin Soetens geeft wel een verklaring voor het behaalde succes. 'Toen we vorig jaar in Istanbul de finale verloren, zijn we in de vlucht terug naar huis begonnen met de voorbereidingen op dit toernooi. Al het sleutelen en programmeren heeft zich nu uitbetaald. Deze overwinning laat zien dat we in Eindhoven wereldwijd voorop lopen in robotica.' In de eerste helft leek het even mis te gaan, een van de robots moest het veld verlaten. Niet omdat hij een rode kaart kreeg, maar omdat hij last had van een technische storing. Gelukkig werd in de rust het loszittende draadje gerepareerd en kon Nederland in de tweede helft weer met vijf robots beginnen. De RoboCup is een internationale robotcompetitie die ieder jaar wordt georganiseerd om ontwikkelingen op gebied van robotica en kunstmatige intelligentie te stimuleren. De spelregels worden elk jaar aangescherpt om innovatie van de robots af te dwingen. Uiteindelijk moet het robotvoetbal het 'menselijke voetbal' benaderen. Wellicht dat er voor de Radbot ook een plaatsje is weggelegd in dit team, als hij tenminste tijd over heeft in zijn drukke werkweek.

 

Een week lang goedkoop bier drinken, karaoke zingen tot je geen stem meer over hebt en de volgende ochtend ontbijt op bed laten bezorgen. Deze week zijn deze activiteiten filantropisch te noemen: de vijfde Nijmeegse Ragweek is van start gegaan. ANS doet verslag van de week. Dit keer: voetballen met docenten. Afgelopen vrijdagmiddag organiseerde de Juridische Faculteitsvereniging (JFV) in het kader van de Ragweek een voetbalwedstrijd tussen studenten en docenten van de Faculteit Rechtsgeleerdheid. Geïnteresseerden konden al de hele week voor het schamele bedrag van twee euro de uitslag voorspellen en daarmee prijzen winnen. Op het moment dat de wedstrijd start staat er acht man langs de zijlijn, inclusief het vrouwelijke deel van het JFV-bestuur en wissels van beide teams. Dit mag echter de pret niet drukken en op het veld wordt zeer fanatiek gevoetbald. Het docententeam is verrassend frivool en staat onder streng, doch rechtvaardig leiderschap van Prof. mr. Bartels die vanuit het goal commando’s over het veld schreeuwt. Hier wordt zo nu en dan naar geluisterd en met resultaat: voor de rust staat het 1-0. De studenten trachten, onder luid commentaar van hun keeper, de eer nog te redden. De moeite is tevergeefs, het is en blijft 1-0. Tim Smit (vijfdejaars rechtenstudent) merkt dan ook na de wedstrijd op dat het ‘kut’ ging. Als sterspeler aan de kant van het verliezende team wordt zonder aarzeling Otto Hulst (voorzitter JFV) genoemd. De docenten vatten de wedstrijd samen als een ‘afstraffing’ en slaan elkaar joviaal op de schouders. Hun sterspeler is dr. van den Broek, die tevens ook de enige treffer heeft gemaakt. Prof. mr. Bartels is wat kritischer. ‘We hadden met 0-7 moeten winnen’. De opbrengst van het toernooi voor de Ragweek is nog niet bekend, maar wordt op meer dan 250 euro geschat. Best aardig voor een uurtje voetbal. Helaas werden er geen prijzen uitgedeeld, aangezien niemand had gewed op winst voor de docenten.

 

Politicus Frans Timmermans staat een zware uitdaging te wachten als eurocommissaris bij de EU: Europa populair maken. Hij schuwt hierbij het gebruik van Facebook niet. ‘Door dagelijks te laten zien wat ik deed als minister is dat ambt voor heel veel Nederlanders meer gaan leven.’

Tekst:Marit Willemsen
Foto's:Alix van Lanen

Dit artikel verscheen eerder in de mei-ANS

‘Ik moet nog even wat tekenen’, roept Frans Timmermans vanaf het bureau in zijn indrukwekkend grote kantoor met uitzicht over Brussel. Sinds zijn aanstelling als eerste vice-voorzitter en eurocommissaris bij de Europese Commissie van de Europese Unie (EU) mag Timmermans dit al bijna een half jaar zijn werkplaats noemen. Zijn pad naar dit ambt begon als Tweede Kamerlid namens de Partij van de Arbeid. Daarna werd hij achtereenvolgens staatssecretaris van Europese Zaken en minister van Buitenlandse Zaken in kabinet-Rutte II. Als minister ging Timmermans viral toen hij een emotionele speech gaf bij de Verenigde Naties (VN) na de MH17-ramp, maar hij zorgt ook voor bekendheid op internet door zijn keurig bijgehouden Facebook-pagina.
Een bericht over een ontmoeting met een Hoge Commissaris van de VN wordt gewoon gevolgd door een verhaal over ‘zijn’ voetbalclub Roda JC. Wanneer Timmermans over zijn eerste studie Franse Letterkunde in Nijmegen begint, komt het gesprek al snel op voetbal. ‘Ik heb als student in Nijmegen veel plezier gehad bij voetbalclub de Trekvogels’, mijmert de politicus. Timmermans’ grote liefde voor voetbal vertaalt zich zelfs in het politieke spel. ‘Gesprekken die niet makkelijk zijn om te voeren, worden een stuk makkelijker als je eerst het ijs breekt en voetbal is de ultieme mondiale ijsbreker’, aldus de eurocommissaris. ‘Mijn ijsbreker met Hillary Clinton was trouwens muziek’, vertelt hij enthousiast. ‘Dat ik over Bruce Springsteen begon, vond ze echt geweldig.’
Deze inventiviteit kan Timmermans maar beter niet veranderen. Als eerste vice-voorzitter staat hem namelijk een zware taak te wachten. De EU moet haar reputatie uit het slijk trekken en Timmermans moet hier voor gaan zorgen, onder andere door betere regelgeving te bewerkstelligen. Terwijl een stagiaire uitgebreid foto’s maakt voor zijn Facebook-pagina, wijdt de politicus uit over zijn ambities in zijn huidige functie, de kritiek op zijn beleid en het belang van transparantie als politicus.

Wat is uw grote ambitie in Brussel?
‘Ik wil de relatie tussen de EU en de Europese burger herstellen en verbeteren, een onderdeel daarvan is betere regelgeving. Met name het midden- en kleinbedrijf hebben te maken met overbodige, overtollige of te moeilijke regels.’

Het zal een helse taak worden om het EU-imago op te poetsen.
‘Alle overheidsinstituties hebben een geloofwaardigheidsuitdaging. Dat geldt voor EU-instituties wat meer omdat we verder van de burger afstaan.’

Wat is de reden voor dat geloofwaardigheidsprobleem volgens u?
‘Een aantal beloftes waar mensen op rekenden, heeft de EU niet waargemaakt. Men vraagt zich af: “Waar zijn die banen die de EU had beloofd, waar is die groei?” Je kunt je dan niet verschuilen achter de crisis. In de politiek kun je beter minder beloven en meer waarmaken dan andersom. Helaas is dit laatste vaak het geval.’

Bestaat de kans dat het project EU mislukt?
‘In een aantal van de lidstaten vinden radicale politieke groeperingen steeds meer steun. Die groeperingen, links of rechts, hebben één ding gemeen: ze hebben allemaal een hekel aan Europa. Het risico bestaat dat het Europese project op de stortplaats van de geschiedenis wordt gegooid als zij in genoeg lidstaten de overmacht krijgen, dat zou ik ontzettend jammer vinden.’

Misschien wel de moeilijkste taak die Timmermans te wachten staat, is de wildgroei aan Europese regels snoeien. ‘Het is traditie bij de EU om problemen op te lossen met regels. Ik kijk eerst of het probleem ook nationaal kan worden opgelost en of wetgeving wel de enige oplossing is. Die laatste vraag wordt bijna nooit gesteld’, aldus de politicus. Waar Timmermans als minister van Buitenlandse Zaken grote populariteit bij de burger genoot, schieten zijn nieuwe maatregelen nog wel eens in het verkeerde keelgat. ‘Schrapt Brussel eens de regels, zijn het milieu én de economie de klos’, zo kopte een artikel op journalistiek platform De Correspondent. Zo werd het reeds opgestelde ‘afvalpakket’ met regels over recycling en voedselverspilling door de Commissie in de prullenbak gegooid. Dit leidde tot veel weerstand bij het Europees Parlement en zelfs tot een unanieme tegenstem bij de Raad van Ministers. De commissie zette echter door, schrapte het beleid en komt eind 2015 met een nieuw voorstel.

Wat is uw reactie op de kritiek dat vooral goede milieuwetgeving zou worden weggegooid?
'Van dit verhaal klopt geen zak. Les één in de valse politieke communicatie: een karikatuur schetsen van de tegenstander om deze vervolgens te vuur en te zwaard te bestrijden. Bedrijven die hebben geïnvesteerd in een bepaalde vorm van wetgeving zijn er altijd. Als die wetgeving dan niet doorgaat of wordt ingetrokken omdat er een nieuwe wet komt, vrezen ze voor hun belang, maar dat zeggen ze niet. Ze beweren: “Ik wil dat dit doorgaat want anders loopt het milieu schade op.” Dat klinkt natuurlijk leuker. Ze gaan een bepaald beeld oproepen en of dat beeld klopt, doet niet ter zake. Europarlementariërs zoals Bas Eijkhout van GroenLinks gaan enorm tekeer bij mijn veranderingen, maar zij komen er dan ook weer op terug. Iedereen die iets wil veranderen, loopt tegen weerstand aan.’

In een speech zei u ooit: ‘Europa staat voor een manier van leven die overal ter wereld erkend en herkend kan worden als Europees. Democratie, mensenrechten, vrijheid van godsdienst, individualisme, het zijn waarden die voor het eerst in Europa opdoken.’ Ziet u werkelijk zoveel eenheid binnen Europa?
‘Het is maar vanuit welk perspectief je het bekijkt. Als je vanuit Nederland naar Europa kijkt zie je vooral verschillen. Als je ook maar even buiten Europa komt, in de VS bijvoorbeeld, dan zie je juist de overeenkomsten. We willen een aantal dingen collectief regelen, zoals veiligheid, gezondheidszorg en onderwijs. Die combinatie van waarden wordt in andere delen van de wereld nageaapt, maar is Europees. Wij zijn het echter zo vanzelfsprekend gaan vinden, dat we het niet meer zien.’

Toch schort het soms nog aan mensenrechten binnen Europa. Neem bijvoorbeeld de discriminatie van Roma in verschillende lidstaten Een plan waarin lidstaten elkaar controleren op rechtstaat en democratie, net als nu op economische groei, werd door u afgeschoten.
‘Ik heb helemaal niets tegengehouden. Eén Europarlementariër had een plannetje, mevrouw Sophie in ’t Veld van D66. Dat is het. Door haar is aan mij gevraagd om commentaar op dit plan te geven, en dat heb ik gedaan. Je kunt de economie en mensenrechten niet met elkaar vergelijken. Bij economische zaken kun je percentages noemen, wat je begrotingstekort en wat je staatschuld mag zijn. Dit kun je bij mensenrechten niet doen.’

Moeten de mensenrechten in Europa niet onder de loep worden genomen?
‘Natuurlijk. Daar ligt een enorme taak, maar om dan een soort mechanisme in te stellen heeft geen zin. Mensenrechtenverbetering kan alleen door politieke wil, daar schort het nog aan bij sommige lidstaten. De Commissie heeft bovendien instrumenten om het recht af te dwingen, daar heb ik het plannetje van mevrouw In ’t Veld niet voor nodig.’
U staat erom bekend enorm ambitieus te zijn. In een interview met het NRC zei u toen u minister van Buitenlandse Zaken was: nu heb ik voor het eerst het gevoel niets meer te willen. En nu zit u hier.
‘Dat zal ik nooit gezegd hebben.’

Heeft u dan nooit dat gevoel gehad?
‘Vanaf het moment dat ik werd gekozen in de Tweede Kamer heb ik niet meer aan carrièreplanning gedaan. Ik had nooit gedacht minister te worden, dat overviel me echt. Wat ik wel grappig vind is dat met name mensen die mij totaal niet kennen, een soort masterplan veronderstellen waardoor ik nu hier zou zitten. Dat is een mythe. Volgens mij kún je je hier niet eens naartoe werken. Als je dat probeert te doen, word je doodongelukkig.’

Het is moeilijk voor te stellen dat u zonder planning hier terecht bent gekomen.
‘Niet te veel plannen werkt enorm bevrijdend. Dat kun je je niet voorstellen als je nog student bent.’

Wat was uw ambitie als student?
‘Ik had zoveel plannen en ambities. Toen ik na mijn studie in Nijmegen Europese

...

Iedere twee weken rakelt ANS herinneringen op door een artikel uit de archieven te plukken. Deze week in de nostalgische rubriek: voormalig NEC-trainer Cees van Kooten. Het kon niet op in de Goffert afgelopen vrijdag: NEC won voor het eerst sinds februari van dit jaar weer een wedstrijd. Door de overwinning is de Nijmeegse club voorlopig van de laatste plaats in de Eredivisie af. Met de tot nu toe tegenvallende resultaten en een technisch directeur die wel niet wel niet opstapte kan NEC dit sprankje hoop goed gebruiken. Toch is het spel nog altijd niet om over naar huis te schrijven. In het seizoen '94-'95 was dat heel anders, zo stelde Cees van Kooten, destijds trainer, in een interview met ANS. Hij was zelfs van mening dat de ploeg op dat moment na Ajax de best voetballende ploeg in de eredivisie was. In het gesprek dat ANS in april 1995 voerde met Van Kooten, vertelde hij over de lage positie op de ranglijst en het fabelachtige voetbal van NEC. Ook zijn gebrek aan visie komt in het artikel aan de orde. Nijmeegs trots was promovendus in de PTT-Telecompetitie en is sindsdien niet meer uit de hoogste competitie verdwenen. Ondanks dat de club niet degradeerde werd Cees van Kooten wegens tegenvallende resultaten op 7 november 1995 ontslagen. Hopelijk lukt het de Nijmegen Eendracht Combinatie dit seizoen wederom om zich te handhaven in de Eredivisie en treft trainer Anton Janssen niet hetzelfde lot als zijn collega. Lees hier het artikel uit de april-ANS van 1995:

Niks degradatie! NEC-trainer Van Kooten kijkt alleen naar boven In de PTT-telecompetitie staat NEC op de zestiende plaats. Klassebehoud is dus lang niet zeker. Maar aan degraderen wordt bij NEC nooit gedacht. 'Het woord is hier nog niet gevallen. Daarvoor spelen we te goed', zegt trainer Van Kooten met zelfvertrouwen. Na Ajax zijn we de best voetballende eredivisieploeg.' Tekst: Floris van Balen en Daniël Rovers Op het trainingsveld van de Nijmegen Eendracht Combinatie (NEC) hangt een gemoedelijke sfeer. De selectie van NEC werkt ontspannen een lichte training af: even inlopen, beetje sprinten, 'overschieten', en dan een partijtje op klein veld. Het is woensdagmiddag 5 april, drie dagen na de sensationele overwinning op titelkandidaat Roda JC. Een handjevol supporters slaat de verrichtingen van 'hun jongens' met tevredenheid gade. 'Het zijn allemaal goeie jongens: zeer technisch en aanvallend ingesteld', zegt een trouwe bezoeker van de trainingen en wedstrijden van NEC. 'Ja, ze kunnen wel een potje ballen.' Aan niets is te merken dat NEC een club in degradatienood is: geen kwade supporters, geen conflicten tussen de spelers, geen druk van het bestuur op de coach. Gebruikelijke taferelen als een club 'onder de streep' geraakt en dus veroordeeld is tot 'degradatievoetbal', maar bij NEC is van dit alles geen sprake. In tegendeel; als enige club in het betaalde voetbal verlengde men voortijdig het contract met de trainer. Een duidelijk teken dat men vertrouwen heeft in de aanpak van trainer Cees van Kooten. Toch is NEC pas in de onderste regionen van de ranglijst terug te vinden. De eerste seizoenshelft verliep redelijk goed, maar na de winterstop is er de klad in gekomen: de laatste acht wedstrijden leverden slechts vier punten op. Slecht gespeeld wordt er niet - NEC krijgt links en rechts complimentjes voor het goed verzorgde veldspel - maar na negentig minuten staat het elftal vaak wel met lege handen. Waar ligt dat aan? Fatale blunders Van Kooten, bezig met zijn eerste jaar bij NEC, legt uit; 'Kijk, het team is gepromoveerd en bestaat uit allemaal spelers zonder ervaring op het hoogste niveau. En tussen de eredivisie en de eerste divisie zit een wereld van verschil. Als je in de eredivisie een fout maakt, wordt dat gelijk afgestraft, terwijl een blunder in de eerste divisie niet fataal hoeft te zijn. Persoonlijke fouten zijn dan ook de voornaamste oorzaak van onze lage klassering. Zoals tegen Vitesse, die wedstrijd moeten we eigenlijk gewoon winnen; we spelen de hele wedstrijd op hun helft. Alleen dan krijg je er in de laatste minuut zelf een om de oren omdat de verdediging staat te slapen. Het probleem met persoonlijke fouten is dat je er niet op kan trainen; het is puur een kwestie van ervaring.' Toch heeft Van Kooten alle vertrouwen in een goede afloop: 'De sfeer binnen de groep is perfect: het woord degradatie is hier nog niet gevallen. Waarom niet? Gewoon, omdat we prima spelen. Ik ben zelfs van mening dat we na Ajax momenteel de best voetballende ploeg in de eredivisie zijn.' Dat lijkt een merkwaardige uitspraak, omdat NEC de laatste maanden toch tegen een aantal flinke nederlagen is aangelopen: twee keer 5-1, tegen Volendam en Ajax. Van Kooten haalt zijn schouders op: 'Doelpunten zeggen mij weinig. Kijk, tegen Ajax sta je twintig minuten voortijd nog maar met 2-1 achter. Als je dat tot het einde kan vasthouden en je vijf minuten voor tijd Cees Lok (een sterke kopper, red.) naar voren stuurt, dan sleep je nog een punt weg uit De Meer. Maar ja, toen kreeg Van der Linden rood en met tien man ben je gewoon kansloos tegen het positiespel van Ajax. De nederlaag tegen Volendam was ook geflatteerd. We waren de hele wedstrijd beter, maar misten een handvol uitgespeelde kansen. En als ze het achterin dan weggeven, dan is het zo 5-1. RKC-thuis, dat was pas echt slecht: nipt verloren, maar we speelden werkelijk als een krant. Dat komt veel harder aan.' Geen echte visie Begin dit jaar nam Van Kooten het roer over van Jan Pruijn, die volgens het bestuur 'te weinig betaald voetbalervaring' had. Van Kooten daarentegen kan bogen op een lange carrière als actief voetballer. In twintig jaar betaald voetbal haalde hij ook het Nederlands elftal, al bleef dit bij een paar interlands. Van Kooten: 'Die bagage neem je toch mee als trainer. Ik ben zelf spits en laatste man geweest, dus ik weet echt wel hoe een aanvaller een verdediger moet bespelen en omgekeerd. Dat is al tachtig procent van het spelletje. Een echte visie heb ik niet. Ik pleit voor aanvallend voetbal, omdat ik daar de spelers voor heb. Dan train je dus veel op combineren in de kleine ruimte, want als aanvallende ploeg speel je vaak op de helft van de tegenstander. Met speelveld is kort en de ruimte klein: techniek, handelingssnelheid en combinatievermogen zijn dan essentiële kwaliteiten. Daar probeer ik aan te werken bij de trainingen. Het is dan mooi om te zien, als de spelers het beetje bij beetje oppikken en progressie boeken.' En in de eredivisie blijven, maar daar twijfelt Van Kooten niet aan. Sterker nog, met wat 'gerichte aankopen' denkt de trainer dat NEC volgend seizoen kan groeien tot een middenmoter.

 

Oke, ik ben een vrouw. Dat maakt dat ik zeer waarschijnlijk geen recht heb op een mening over voetbal, maar helaas heb ik die wel. Niet zozeer over het spelletje zelf, voor veel te veel geld achter een bal aan hollen vindt ieder weldenkend mens belachelijk. En ondanks dat kijken we toch allemaal. Ik maak me daar ook schuldig aan en durf dan ook te zeggen dat ik een trotse voetbalhypocriet ben. Nee, het punt dat voor mij voetbal onkijkbaar maakt is de complete kolderjournalistiek eromheen. Het begint al met de voor-, tussen- en nabeschouwing. Twee vergeten voetbalhelden of andere voetbalcoryfeeën worden aan tafel gezet met een presentator die doet alsof het een ontzettende ernstige bedoening is, vol wiskundige berekeningen over wie er nou gaat winnen. En daar heeft gelukkig elke voetbalranddebiel een mening over, of die er nou toe doet of niet. Het programma heeft echter geen enkele invloed op de uitslag van de daadwerkelijke wedstrijd en verstrekt ook geen nuttige informatie over diezelfde wedstrijd. Het praatprogramma daarentegen bereid je van geen kanten voor op het intellectuele dal dat het voetbalprogramma bereikt bij het interview op het veld. Schijnbaar geldt op het voetbalveld dat een daadwerkelijke journalistieke inslag verboden is en een interessante vraag uit den boze. Een vraag lijkt sowieso ten strengste verboden. Elke voetbalbobo die een microfoon in zijn klauwen gedrukt krijgt lijkt namelijk niet in staat om een zin in vragende vorm te formuleren. 'Nou dat was me de wedstrijd wel zeg', zegt de interviewer terwijl hij zenuwachtig met zijn handen loopt te draaien. Nergens hierin zie ik een vraag. De voetballer ook niet. Vroeger had ik wellicht de voetballer beticht van het hebben van weinig hersenen, maar eerlijk is eerlijk, hier had ik ook geen antwoord op weten te formuleren. 'Euh, ja het was vooral de eerste helft wel spannend', zegt de voetballer lichtelijk ongemakkelijk om het gesprek op gang te houden. 'En toen maakte je ook nog een goal', zegt de interviewer glunderend. Inderdaad, de voetballer heeft een goal gemaakt, maar aangezien de beste jongeman er zelf bij was is het niet nodig om hem dit alsnog een keertje mee te delen. En zo moeilijk is het toch niet om een vraag te stellen over een doelpunt? Ik heb de ballen verstand van voetbal, maar zelfs ik kan hier wat op verzinnen. En toen maakte je ook nog een goal, wat ging er door je heen? En toen maakte je ook nog een goal, hoeveel miljoen wordt er op dit moment overgeschreven naar je bankrekening? En toen maakte je ook nog een goal, kookt je vriendin dan morgen ook iets speciaals om het te vieren? En toen maakte je ook nog een goal, heeft je moeder dat live op tv gezien of ga je haar straks in de kleedkamer smsen? Hoppakee, dingen die we willen weten, maar die niemand ooit vraagt. Doodzonde. 'Dat klopt', antwoordt de voetballer terwijl hij wazig in de camera kijkt. Nou dan weten we dat ook weer, voetbalsterretje numero zoveel heeft een goal gemaakt en kan zich dat vijf minuten na de wedstrijd nog herinneren. Wat is voetbal toch een diepgaande sport met een prachtige filosofie. Meer Mensenkinderen lezen? Kijk dan hier.