ANS

Zijn maag rommelde. 'Ooohh, ik heb honger.' Hij baalde, want hij zag dat zijn chauffeur net de snelweg op draaide. Het was half tien ’s morgens en over een half uur had hij een afspraak met boze studenten. Nu hij zich tussen Voorburg en Zoetermeer begaf, was het onmogelijk om langs zijn favoriete banketbakker te rijden. Zou hij het dan toch maar doen? Het was tenslotte pas half tien en zijn collega Marja had hem nog wel aangeraden om op zijn voeding te letten. Dan kon hij met veel meer energie naar zijn werk: er moest immers veel bezuinigd worden.

Zijn gedachten gingen terug naar 35 jaar geleden. Jengelend zat hij achterin de auto op weg terug van zijn oma. 'Mag het echt niet? Ik heb honger!' Zijn moeder keek hem boos aan. 'En nu hou je op met zeuren, Halbe. We gaan niet naar McDonald’s, hoe vaak je er ook nog om vraagt.'

'Zal ik hier de afslag nemen?' Halbe Zijlstra keek verschrikt op. Chauffeur Hans begreep precies wat hij moest doen als Halbe aangaf dat hij honger had. 'Ik zie hier op mijn navigatiesysteem dat de McDonald’s van Zoetermeer nog maar een paar kilometer van ons verwijderd is. Zullen we even stoppen?' Hans begreep dat het een retorische vraag was, maar wist niet waarom de staatssecretaris zo’n obsessie had met het restaurant met de grote gele M. Hij durfde het ook niet te vragen. Halbes voorganger Marja verkoos altijd de Van der Valk-etablissementen.

Zijlstra herinnerde zijn chauffeur terwijl die door de McDrive reed aan die andere belangrijke afspraak in Utrecht. 'Kun je niet eerst even langs de Leen Bakker rijden? Die studenten kunnen wel wachten. Ik wil dat televisiemeubel echt vandaag hebben. Dan kan ik hem morgen nog goud laten spuiten en kan ik volgende week in stijl American Pie kijken met mijn vriendin.'

Zuchtend zei Hans: 'Twee HappyMeals alsjeblieft. Kun je ervoor zorgen dat er twee verschillende speeltjes inzitten?' Hans had zelf geen honger.