ANS luistert: Yeasayer - Fragrant World (2012)

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Yeasayer - Fragrant World (2012) Je hebt bands die een goed trucje uitvinden en dit blijven doen en je hebt Yeasayer. Als je kijkt naar hun eerdere werk slaat het nieuwste album nergens op en dat is prima, want wie wil nou een band die album na album dezelfde liedjes maakt? Fragrant World is vernieuwend verontrustend en vooral een spannende speurtocht naar de nieuwe sound van de band. Die is eigenlijk best lekker. Henriëtta en Demon Road zijn diepere liedjes die na tien keer luisteren nog niet gaan vervelen, terwijl mensen met een goed gevoel voor gekke ritmes op Longevity uit de plaat kunnen gaan. Wat echter nog fijner is, is het idee dat we over een paar jaar weer een volledig nieuwe plaat kunnen verwachten met weer een volledig nieuw geluid. Daar kijk ik nu al naar uit. Mickey Steijaert

Klik hier voor het archief.

 

ANS luistert: Common - Like Water for Chocolate (2000)

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Common - Like Water for Chocolate (2000) In de trant van chocolade is Common als puur te omschrijven. De sympathiek ogende artiest doet niet mee met de nonsens van commerciële hiphop en heeft zo zijn eigen poëtische kijk op de wereld. Het thema van zijn vierde studioalbum is dan ook niet bitches of blingblingthings, maar is het afrocentrisme. Met het nummer The Light maakte Common een van de meest gewaardeerde liefdesnummers uit de hiphopgeschiedenis. Dat de rapper zijn talent niet van een vreemde heeft, is te horen bij Pops Rap III…All My Children waar zijn vader op een rustige beat een paar wijze lessen geeft. Ik ben blij deze pure bonbon in mijn platencollectie te hebben. Rik van Hulst

Klik hier voor het archief.

 

ANS luistert: Gregory Page - Heartstrings (2010)

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Gregory Page - Heartstrings (2010) Af en toe is het iets te zoet, daarna weer prachtig melancholiek. Je zult kunnen denken aan Louis Armstrong wanneer je zijn muziek hoort en de stem van Page, die immer gehuld gaat in zwart pak met hoed, lijkt op die van Nina Simone. Het is echter minder blue en veel zwoeler. Daarmee steekt de Britse muzikant de Amerikaanse jazz in een nieuw jasje en dat valt goed te zien op Heartstrings, waarop pianostukken in het merendeel van de gevallen gepaard gaan met Page's stem. Zeker een aanrader, al was het maar om een klein deel van Page's riante discografie te ontdekken. Erik van Rein

Klik hier voor het archief.

 

ANS luistert: Caffeine Machine - Race Music (2012)

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Caffeine Machine - Race Music (2012) Wanneer een album Race Music heet, reken ik op snelle muziek met een flinke beat. Nog nooit ben ik zo bedrogen uitgekomen. Het ietwat trage tempo van het nog redelijk onbekende Caffeine Machine sluit namelijk perfect aan bij een dampende kop koffie op een regenachtige morgen. De rockband biedt tien rustige experimentele nummers met elk een andere identiteit, waardoor het onmogelijk is om een etiket te plakken op dit album. Het puur instrumentele Kerosene Theme – Nothing Interlude begint met orgelmuziek die overloopt in schitterende saxofoonklanken, een immens verschil met de tere stem die mijn favoriete nummer Drifting Away voor me zingt. Inge Widdershoven

Klik hier voor het archief.

 

ANS luistert: Crystal Fighters - Star of Love (2010)

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Crystal Fighters - Star of Love (2010) Terwijl ik dit schrijf kondigt een enorme stortbui de herfst aan. Toch kan ik met mijn ogen dicht en de zonnige muziek van de Crystal Fighters op de achtergrond prima doen alsof het nog volop zomer is. De stijl van het album Star of Love is niet in een woord te vatten, toch hebben de liedjes een ding met elkaar gemeen: ze weten je als geen ander op te vrolijken. In de indie-dance van het vijftal zijn duidelijk de Spaanse roots van zangeressen Laure en Mimi te horen. Deze wordt gemixt met elektronische beats afkomstig uit Londen, de stad waar de band nu is gevestigd. Deze combinatie komt het beste tot zijn recht in Swallow, dat rustig begint met folky zang en een tokkelend gitaartje, maar na verloop van tijd verandert in een vet dubstepnummer. Silke Spierings

Klik hier voor het archief.

 

ANS luistert: Cheek Mountain Thief Cheek Mountain Thief (2012)

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Cheek Mountain Thief – Cheek Mountain Thief (2012) Afgelopen week bracht de Engels-IJslandse folkband Cheek Mountain Thief haar gelijknamige debuutalbum ten gehore in de Merleyn. Met slechts vijftien anderen stond ik begeesterd te luisteren naar een mystiek maar levendig optreden. Het divers instrumentgebruik maakt dat bij het opnieuw beluisteren van de nummers op het album steeds nieuwe klanken opvallen. In onder andere Nothing is dit goed merkbaar. Het vrolijke deuntje, dat al ruim een week in mijn hoofd zit, wordt ondersteund door experimenteel gitaarspel en een schelle trompet. De zachte stem van de gek dansende frontman Mike Lindsay maakt het plaatje compleet. Rik van Hulst

Klik hier voor het archief.

 

ANS luistert: Rizzle Kicks - Stereo Typical (2011)

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Rizzle Kicks - Stereo Typical (2011) Met de verkiezingen achter de rug zijn vele dromen verloren en waargemaakt. Als GroenLinks-stemmer zoek ik mijn troost in de opzwepende muziek van de Rizzle Kicks. Bijvoorbeeld in het nummer Dreamer. Op het album Stereo Typical presenteren de twee Britse heren vrolijke hiphop met een old school twist. Elk nummer is voorzien van een stevige, swingende beat begeleid door een goede combinatie van zang en rap. Hoogtepunten zijn de hits Mama Do The Hump en Down With The Trumpets. Absolute aanrader voor zowel feestvierders als mensen die wel een verzetje kunnen gebruiken. Kiki Kolman

Klik hier voor het archief.