ANS

De vorige albums van Tame Impala, Lonerism en Innerspeaker, worden nu al gezien als klassiekers binnen het psychedelische genre. Met Currents drijft de Australische band ditmaal mee op een aantal meer populaire muziekstijlen. De typische dikke fuzzy gitaarrifjes maken plaats voor discoklanken en dansritmes. Currents is een bij vlagen swingende plaat en oprecht vloeiend te noemen.

Kevin Parker In mijn oren klinkt elk nummer van Tame Impale bij voorbaat alsof deze in de jaren 60 is gemaakt. Dit komt simpelweg doordat de stem van zanger Kevin Parker bijna identiek is aan die van John Lennon. Hoe gruizig de grooves ook mogen zijn, bij Tame Impala lijkt altijd de de ijle, zeurderige stem van deze Beatle door te sijpelen.

Niet alleen qua stem is Kevin parker bepalend voor de muziek van Tame Impala. De band bestaat weliswaar ook uit andere muzikanten, maar het is de perfectionistische Parker die verreweg het leeuwendeel van de nummers schrijft, opneemt, mengt en produceert. Ook bij Currents is het op een plezierige manier hoorbaar dat er een on-compromisloze muziek-fetisjist achter het mengpaneel heeft gestaan. De drums knisperen heerlijk helder en het zachte gezucht bij  'Cause I'm A Man is precies goed opgenomen.

Disco Naast jaren 60 psychedelica tapt Parker ditmaal dus ook van andere muziekstijlen. De gitaren zijn ingewisseld voor synthesizers. Cause I’m a man doet bijvoorbeeld denken aan de disco van de Bee Gees. Deze samensmelting van psychedelica met disco is vaak een originele en geslaagde combinatie. Jammer is alleen dat de kopstem, min of meer verplicht bij zoete disco, af en toe op de zenuwen gaat werken. De tweede helft van het album had best wat minder zeikerig gemogen.

Go with the flow Niet alleen muzikaal gezien, maar ook tekstueel heeft Parker bij dit album meer gekozen voor een go-with-the-flow-mentaliteit. Bij Lonerism, de naam zegt het al, beschreef Parker zijn vervreemding van andere mensen en het eenzame isolement dat hieruit voortkwam: Out of this Zone, trying to see, I’m so alone, nothing for me. I guess I’ll go home, try to be sane, try to pretend, none of it happened. (Why Won't They Talk To Me). Bij Currents lijkt hij zich hierover minder zorgen te maken: It's always around me, all this noise. But not really as loud as the voice saying. Let it happen, let it happen.  

Zowel Let it Happen, Eventually en Yes I’m changing gaan over de berusting van de zanger. Helemaal zorgeloos kun je de meeste nummers niet noemen, maar in plaats van steeds weer terug te gaan, lijkt Parker ditmaal toch iets meer mee te gaan met de flow. Ook muzikaal gezien levert dit mooie nummers op.

Als liefhebber van reggae en ska is er een band uit de Nederlandse muziekgeschiedenis waar ik niet omheen kan: Doe Maar. Deze band hield Nederland in haar greep in het begin van de jaren '80. Zalen vol gillende tienermeisjes en luidkeels meezingende fans waren geen uitzondering voor Doe Maar. Het is een van de weinige succesvolle Nederlandstalige reggae-/skabands. Dit succes was onder andere te danken aan de kwaliteit van het tweede studioalbum: Skunk.

Marihuana
Doe Maar heeft slechts vijf studioalbums opgenomen. Skunk vind ik van deze albums het beste. Dit komt vooral omdat ook andere vocalisten dan Henny Vrienten of Ernst Jansz, de zangers van de band, aan het album meewerkten. Hierdoor heeft Skunk naar mijn mening een diverser aanbod aan muziek dan de andere albums van Doe Maar. Gastzanger Joost Belinfante beschrijft in het nummer Nederwiet bijvoorbeeld het produceren van de welbekende wietplant op een typisch skatempo. Mocht je ambitie hebben om zelf marihuana te gaan verbouwen, dan is dit nummer zeker een aanrader. Op dit album staan niet alleen lome reggae/skanummers. Smoorverliefd, gezongen door Vrienten, heeft een veel hoger tempo. De zanger/bassist van Doe Maar zingt in dit nummer over zijn liefdesperikelen en door de snelheid van het nummer komt zijn liefdesgekheid mooi naar voren. Smoorverliefd is mijn persoonlijke favoriet en volgens mij het beste nummer dat Doe Maar ooit heeft gemaakt.

Indonesië
Naast bekende hits als Sinds een Dag of Twee  en Smoorverliefd staat er op Skunk een verborgen pareltje, namelijk Rumah Saya. Dit nummer wordt gezongen door Jansz en gaat over de Indische achtergrond van de zanger/pianist. Dit nummer laat goed zien waar Doe Maar toe  in staat was qua muzikale vaardigheden. Een mix van Indische songteksten en muziekelementen met een goede gitaarsolo laat de luisteraar wanen even in Indonesië te zijn.

Reünie
Ondanks dat Doe Maar slechts vijf studioalbums heeft opgenomen en maar enkele jaren actief is geweest, heeft de band veel teweeg gebracht in Nederland en de Nederlandse muziekwereld. De muziekgroep heeft de afgelopen jaren enkele reünieconcerten gegeven, die ik helaas heb gemist. Ik hoop dat ze nog een keer samenkomen voor zo'n concertreeks, want dan zal ik vooraan staan, om samen met honderden anderen mee te blèren met de liefdesperikelen van Vrienten.

Als fan van Bob Dylan is het moeilijk om een beste album te kiezen uit zijn bijna 40 studioalbums. The Times They Are a-Changin' staat ongetwijfeld bovenaan mijn lijstje. Velen kennen waarschijnlijk het titelnummer van dit album, dat Dylan schreef als een hymne voor de mensenrechtenbeweging in de jaren zestig. Toen ik dat nummer voor het eerste hoorde, was ik om. De rest van deze plaat doet daar niets aan onder. Stuk voor stuk staan hier ongelooflijke muzikale parels op, die perfectie naderen.

In een klantrecensie die ik een tijd geleden las, schreef iemand: 'Dit album moet je kopen als je van protestliederen houdt.' Ik wist niet dat 'protestliederen' een genre was. Dit album vind ik geweldig, maar die opmerking vond ik nergens op slaan. In de teksten worden de roerige jaren zestig weerspiegeld, voor de hedendaagse jeugd zijn de teksten daarom misschien niet erg herkenbaar. Ondanks dit vind ik The Times They Are a-Changin' een van de beste albums ooit gemaakt. Dylan vertelt over thema's als armoede en racisme, thema's die tegenwoordig nog steeds relevant en aanwezig zijn. Dylan is naar mijn mening een ongeëvenaarde tekstschrijver. Elke zin is poëtisch geformuleerd, maar tegelijkertijd zijn de teksten direct herkenbaar. In North Country Blues zingt hij over een mijnbouwbedrijf dat zijn productie overhevelt naar landen waar de mijnbouwers voor bijna niets werken:

They complained in the East They are playing too high They say that your ore ain't worth digging That it's much cheaper down In the South American towns Where the miners work almost for nothing.

Elke couplet zit prachtig in elkaar. Je voelt wat Bob Dylan probeert over te brengen, des te meer wanneer je het hem hoort zingen. Het is echter niet alleen de tekst waarvoor je luistert, maar bovenal Dylan's karakteristieke stem en manier van zingen in de ballades op dit album. De rustige stukken en oplevingen zijn perfect geplaatst. Het snerpende en soms bijna valse geluid van Dylan's mondharmonicaspel klinkt in mijn oren beter dan de meest verfijnde klanken van de beste mondharmonicaspelers. In The Lonesome Death of Hattie Carroll vertelt hij het verhaal van een zwarte serveerster, die overleed na een slag met de wandelstok van van een rijke, blanke man. Hij zingt op zo'n manier dat het me hypnotiseert. Inmiddels luister ik al een aantal maanden bijna dagelijks naar het album. Blijkbaar houd ik van protestliederen.

Over iets meer dan twee weken vindt de officiele release van het nieuwste album van Muse plaats. Tot deze tijd geniet ik nog volop van het beste album tot nu toe van deze Britse rockband: Absolution. Tijdens de opnames van dit album brak de Irakoorlog uit. Dit had als gevolg dat de songteksten van het album veel complottheorieën en politieke en wetenschappelijke overtuigingen behandelen. Vooral de zanger van de band, Matthew James Bellamy, houdt van deze complottheorieen. Matt staat bekend om zijn kopstem. De nummers van Muse bestaan uit een mix van klassieke muziek en harde rock. Dit in combinatie met goede songteksten maakt dat ik uren naar dit album kan luisteren. De liedjes van Muse worden alleen maar beter naarmate je ze vaker hoort. Running out of Time en Butterflies and Hurricanes zijn mijn favorieten, maar ook de andere nummers worden op kantoor grijsgedraaid.

Een van de grootste bluesmuzikanten aller tijden, B.B. King, is gisteren op 89-jarige leeftijd overleden. King heeft een zeer veel hits gescoord, met nummers als Every Day I Have The Blues, Sweet Little Angel en The Thrill Is Gone. In 1964 nam hij zijn wereldberoemde album Live at The Regal op. Tot het najaar van 2014 is The King of Blues, zoals hij genoemd werd, blijven optreden. Na 66 jaar werd King zo ziek dat hij zijn muzikale carrière moest staken. ANS herdenkt King met zijn album Singin' the blues, dat werd uitgebracht in 1957. King stond bekend om zijn diepe stemgeluid en de bijna jankende bluesriffs die hij produceerde op zijn gitaar, die hij liefkozend Lucille noemde. Did You Ever Love a Woman is een typisch B.B. King nummer, met subtiele gitaarlijntjes tussen het gepassioneerde gezang door. Bad Luck, ook een van zijn grote hits met een herkenbaar bluesgeluid, is er een om vandaag nog helemaal grijs te draaien.

B.B. King - Singin' the blues

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Lower Dens - Escape From Evil (2015)

Deze maand kwam de indie-rockband Lower Dens met een nieuw album: Escape From Evil. Nootropics en vooral Twin-Hand Movement heb ik in het verleden altijd met veel plezier beluisterd. Escape From Evil sluit goed aan bij de discografie van de band.

De etherische zang van Jana Hunter is altijd even wennen, maar over het algemeen zitten de albums van de Lower Dens vol met heerlijk melodische gitaarpartijen om bij weg te dromen. De reverb-gitaren en synthesizers geven een sfeervolle jaren tachtig-sound. De nummers van Lower Dens hebben op zijn zachts gezegd een vrij losse structuur; muziek die voortkabbelt als een bruisend beekje. Bij dit nieuwe album raken ze me hierdoor wel af en toe een beetje kwijt. Sommige nummers zijn iets te experimenteel naar mijn smaak. De bandleden zien er niet voor niets uit als überhipsters, maar ja, welke indie-band tegenwoordig niet?

Al met al heeft Lower Dens opnieuw een album afgeleverd dat volstaat met interessante muzikale vondsten, waar het unieke geluid van de band mooi naar voren komt. Het vergt soms alleen wel wat oefening om het te waarderen. Iets meer structuur zou in het vervolg niet verkeerd zijn.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Balthazar - Thin Walls

De derde plaat van Belgische band Balthazar is inmiddels al weer twee weken uit. Met Thin Walls evenaart, zo niet overtreft, Balthazar haar vorige album zonder twijfel.

Met de rustig opbouwende intro van Decency word je meteen meegevoerd met de muziek. Die sfeer wordt gedurende het hele album vastgehouden en voor je het weet zijn de veertig minuten die de plaat duurt voorbij. Het eerder uitgebrachte Then What, het tweede nummer op de plaat, bevat de meeslepende zang die Balthazar zo uniek maakt. Zonder alle mogelijke improvisaties, uitspattingen en technische hoogstandjes weet Balthazar toch je aandacht vast te houden. De subtiele baslijnen en rustige, kalmerende sfeer zijn daarbij meer dan voldoende. Toch is Thin Walls alles behalve een kopie van hun vorige album Rats. Met onder andere nummers als Last Call en So Easy slaan ze weer nét een andere weg in. Bovendien valt er geen enkel nummer buiten de boot, zoals vaak het geval is met albums. Deze plaat is een compleet, harmonieus geheel. Ideaal om het weekend mee in te luiden.