ANS

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Miles Kane - Don't Forget Who You Are (2013) Toen ik Miles Kane in de zomer van 2012 op Rock Werchter zag spelen, was ik niet meteen verkocht. Zijn muziek kwam over als een mix van bekende Britpop'ers als Noel Gallagher (Oasis) en Alex Turner (Arctic Monkeys), maar dan minder. De frontman van The Rascals overtuigde niet met zijn solodebuut. Als liefhebber van Britpop stelde dit album, Colour of the Trap, mij teleur: de tracks waren cliché en net niet catchy genoeg. Ondanks goede zang, prima gitaarspel en zijn opzwepende karakter wist Miles Kane niet de juiste snaar te raken tijdens het optreden in België. In tegenstelling tot zijn solodebuut trok de tweede soloplaat van de Brit, Don't Forget Who You Are, wel meteen mijn aandacht. Dit kwam vooral door de single Better Than That, die mij keer op keer opvrolijkt. Tijdens een lange autorit zing ik, inclusief Brits accent, luidkeels mee met deze pakkende track. Het hardere Give Up en het zoetere Fire in my Heart zorgen voor het juiste evenwicht tussen ruige rock en melodieus pianospel. Gelukkig weet de rest van de redactie deze plaat ook te vinden via Spotify, dit maakte vermoeiende dagen op kantoor tijdens de tentamenperiode een stukje dragelijker. Gijs Hablous

Klik hier voor het archief van ANS luistert.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Opeth - Heritage (2011) De Zweedse band Opeth maakt van oorsprong progressive deathmetal, maar laat al jaren andere kanten van zichzelf zien. Bijvoorbeeld met het laatste album Heritage, dat ik afgelopen tijd veelvuldig op het ANS-kantoor heb gedraaid bij het schrijven van artikelen. Het introducerende nummer bestaat uit een jazzmelodie op piano, pas vanaf het tweede nummer slaan de scheurende akkoorden in. Opeth is goed in het maken van sfeermuziek met veel verschillende accenten. Hard wordt constant afgewisseld met zacht, gitaarloopjes als kabbelende beekjes worden aangekleed met melancholische teksten en zware drums krijgen gezelschap van oosterse gitaardeuntjes. Wat ik opvallend vind is dat Mikael Åkerfeldt het enige lid is dat al sinds de oprichting van de band in 1990 meespeelt. Hij neemt dan ook wel de rol van zanger, gitarist en componist in. Cecile Vermaas

Kijk hier voor het archief van ANS luistert.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Kate Nash - Made of Bricks (2007) Al zingt Kate Nash gruwelijke slachtteksten, dan zouden ze bij elkaar nog steeds klinken als een lief zomerliedje. Welk nummer op dit album je ook luistert, ze zijn stuk voor stuk goed in elkaar gezet, de bekendste hiervan is Foundations. Made of Bricks is het debuutalbum van Kate Nash en bevat muziek die makkelijk om te luisteren is. Zelf heb ik in mijn puberjaren dit album helemaal grijs gedraaid, vooral het nummer Merry Happy, dat barst van vrolijke deuntjes en een staccato pianospel. Bij sommige albumversies, waaronder die van mij, zit er zelfs een verborgen nummer in Merry Happy, namelijk Little Red. Een fantastisch album met veel fijne begeleidende pianomuziek. Susan Haasjes

Kijk hier voor het archief van ANS luistert.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

White Lies - Big TV (2013) Een koppel besluit alles wat ze kennen achter zich te laten en samen trekken ze eropuit richting de grote stad. Dit is het verhaal waarop het derde album van indie rockband White Lies is gebaseerd. Big TV werd in augustus van dit jaar uitgebracht en is sindsdien niet meer weg te denken uit het ANS kantoor. Hoewel het album niet echt vernieuwend is, de twee voorgaande albums zijn van exact hetzelfde kaliber, doet de authentieke sound mij hevig meedeinen op de maat. There goes our love again is de stevigste track van het album. Aniek Hikspoors

Kijk hier voor het archief van ANS luistert.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Camo & Krooked - Zeitgeist (2013) Het Oostenrijkse duo Camo & Krooked heeft op 30 september een nieuw album uitgebracht. Het duo bestaat uit twee jongens, Markus en Reinhard, die sinds 2002 bezig zijn met het produceren van muziek. Markus draagt dezelfde mooie achternaam als ik. Dan doe je sowieso al iets goed in mijn ogen. Maar muziek maken kunnen de beide heren ook uitstekend. In 2012 heb ik van hen mogen genieten op Pukkelpop, dat was fantastisch. Wanneer je na zo'n optreden Camo & Krooked op YouTube opzoekt duiken de immer spannende videoclips van hen op. Met beeld komt hun muziek meer tot zijn recht. Zo ook bij Move Around waar je allerlei extreme sporten in slowmotion ziet. Het nummer Faith is prima wanneer je in het donker aan het fietsen bent en snel op je bestemming wil aankomen, de repeatknop doet wonderen. Mocht een nummer niet genoeg zijn om thuis te komen, dan kan je Aurora er nog aan toevoegen. Heerlijk. Felix Wagner

Klik hier voor het archief.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek. 

Gary Clark Jr. - Blak And Blu (2012) De nieuwe Jimi Hendrix, zo noemden The New York Times en Rolling Stone Magazine hem al. Dat was ook alles wat zij hoefden te zeggen om mij op Rock Werchter naar zijn optreden te lokken. Ik trof een klein publiek aan, allemaal gericht op de snelle vingers van de opperst geconcentreerde bluesartiest. Gary Clark Jr. kan zijn gitaar laten huilen en kreunen, zo ook op zijn nieuwste album. Zijn talent voor rauwe gitaartonen komt fantastisch tot uiting in nummers als Bright Lights en When My Train Pulls In. Zoetere R&B-achtige nummers als Please Come Home had hij van mij achterwege mogen laten. Tsja... is het de nieuwe Hendrix? 'Er is maar één Jimi', zei mijn vader onlangs nog overtuigd. Dat klopt, maar Gary vormt wel een verdomd goede nieuwe legende in zijn genre.

Kijk hier voor het archief van ANS luistert.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

De Jeugd van Tegenwoordig - Ja, natúúrlijk! (2013) Ze zijn weer terug, en hoe. De Jeugd van Tegenwoordig weet weer vriend en vijand te verrassen met het nieuwe album dat vanaf morgen in de winkels ligt. Ja, natúúrlijk! is alweer het vierde album van de heren en laat maar weer eens zien dat ze het niet verleerd zijn. De plaat stond woensdag voor een dagje op Spotify en werd veelvuldig afgespeeld. Met De Formule werd al een voorproefje gegeven. Deze track was even wennen, maar na drie keer luisteren hoor je zelfs in de opstijgende Boeing pure genialiteit. Toen later Een Barkie als single de wereld in werd geslingerd kwam de veelzijdigheid van de groep naar voren. De synthesizer weet bij mij de gevoelige snaar te raken, beter lijkt het bijna niet te worden. De rest van het album is zoals je van De Jeugd van Tegenwoordig verwacht: opvallend, strak en knettergek. Niet voor niets staat er een nummer op met als titel Gekke Boys. Morgen kan ik het album eindelijk vastpakken en als ik de hoes open klap verblijd worden met de woorden 'Ja, natúúrlijk!'. Ronald Peeters

Klik hier voor het archief.