ANS

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Selah Sue - Reason (2015)

'Lieve help, wat lijden haar liedjes onder een productionele overkill', luidt het harde oordeel van een Volkskrant-recensent over het nieuwe album Reason van Selah Sue. Als fervent fan van de Vlaamse zangeres moet ik er even van slikken, maar ik snap het punt. Sue, met haar eigen, karakteristieke stem en sound, moet vooral niet te veel toe willen geven aan de grillen van de popmuziek - zoals ze doet in titelsong Reason. Dit nummer is te bombastisch, waardoor Sue een bijna schreeuwerige stem moet opzetten om er bovenuit te komen. Gelukkig staan er ook een aantal pareltjes op het album, waarvan I Won't Go For More mijn absolute favoriet is. Het nummer heeft een up-tempo basis, maar Sue zet naar het einde toe een tedere, rustigere stem op zoals ze als geen ander kan. Sue, in het vervolg meer van dit soort nummers alsjeblieft.

P.S. Bekijk ook eens Sue's cover van Lauryn Hill's Everything Is Everything in het kader van de georganiseerde muzieksessies van De Wereld Draait Door. De Belgische weet hierbij het nummer van Hill - een begrip binnen de internationale soulwereld - een eigen randje te geven zonder de herkenbaarheid van het origineel te verliezen.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

SOHN - Tremors (2014) Nog voor het nieuwe Doornroosje officieel haar deuren opende, bezocht ik voor ANS de try-out. De Engelse SOHN vertoonde daar ook zijn kunsten en testte voor het eerst Roosjes Paarse zaal. Normaal ben ik niet zo gecharmeerd van het genre elektronisch R&B/pop, maar op de een of andere manier wist deze muziekkunstenaar mij te grijpen. De zwoele stem op de elektrische tonen brengen me in een soort van trance. Hierdoor kan ik mij minder focussen op waar ik eigenlijk mee bezig ben, maar blijf ik met mijn volle gedachten bij de muziek. Het nummer Artifice heeft door het hogere tempo dan de andere nummers op de plaat wat meer weg van een popnummer met elektrische tonen op de achtergrond. Het album is genoemd naar het laatste nummer op de cd: Tremors. Geweldig nummer als je het mij vraagt. Doordat er steeds andere klanken bijkomen, verveelt het nummer nooit. Deze tekst is dan ook niet op mij toepassing: 'If you're thinking of letting me go then it's time that you do.'

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Angie Stone - Pure Session (2004)

Niet zo lang geleden wees een van mijn huisgenoten me erop dat Angie Stone, een van mijn favoriete, wederom zwaar ondergewaardeerde soulzangeressen, is beschuldigd van huiselijk geweld omdat ze haar dochter de tanden uit de mond heeft geslagen. Waarschijnlijk een nogal cru bruggetje, maar Stone's laffe actie zette me er wel toe om weer eens door haar oudere optredens te gaan snuffelen. Ik stuit al snel weer op het optreden dat ze meer dan tien jaar geleden in Amsterdam gaf - Stone laat zich nu eenmaal weinig in Nederland zien. Ook hier blijkt ze alles behalve perfect te zijn; ze zingt niet altijd even zuiver en over de kledingkeuze - een wit, te kort afgesneden gordijn gecombineerd met een extreem lelijke, wijd uitlopende spijkerbroek - hoeven we niet te spreken. Al snel word je echter in het optreden gezogen met groovy klanken, twee puike achtergrondzangeressen, een goede band en vooral een enthousiaste, soulvolle Stone die het publiek wel even zal laten horen wat ze in haar mars heeft. Persoonlijke hoogtepunten zijn Everyday, dat live een stuk verschilt van de albumversie maar daardoor alleen maar beter wordt, Pissed Off en Stay for a While, hier gezongen met de toen kersverse Idols-winnaar Boris.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Racoon - All in Good Time (2015)

Aankomende woensdag start Racoon met de All in Good Time Tour in een uitverkocht Doornroosje. Jammer genoeg hoor ik niet tot een van de gelukkigen die hierbij aanwezig is, maar kan ik het ANS-kantoor wel opvrolijken met de kalme liedjes van de Zeeuwse band. De bekende nummers Brick by Brick and Shoes of Lightning behoren tot mijn favorieten, maar ook het meer up-tempo Guilty laat ik graag door de boxen knallen. Het album is niet zozeer verrassend, maar bezit veel afwisseling, waardoor de nummers nog lang niet mijn neus uit komen.

In 2008 ondervroeg ANS Dennis Huige en Stefan de Kroon, gitarist en bassist van de band, over hun muzikantenbestaan.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Sväva - We Have Just The Live We Want (2014)'

De kans is niet heel groot dat je deze band uit het hoge noorden - lees Leeuwarden - kent, aangezien ze nog niet lang in actie zijn. Wat ik voor het eerst op het Stukafest Nijmegen zag, is echter veelbelovend, net als de debuut-EP We Have Just The Life We Want dat in 2014 uitkwam. Sväva maakt muziek van het genre dreampop: prachtige melodieuze klanken en gitaarrifs worden ondersteund door heerlijke roffelende drums en de aparte stem van leadzangeres Bente. Ik kan bij de liedjes echt wegdromen, maar het album is absoluut niet zweverig of saai te noemen. Van 'achtergrondmuziek' is ook geen sprake. Zo eist Halycon Days echt de aandacht op en kun je het zoals elk nummer op de plaat steeds opnieuw luisteren om nieuwe dingen te ontdekken. Jammer dat de EP maar vier nummers bevat, dit voorproefje smaakt zeker naar meer.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Februari is toch wel een beetje een depri-maand. In het gure winterweer gaan we gebukt onder heftige griepkoortsen en natte neuzen. De periode bij uitstek dus om lekker in melancholie te sluimeren. Turn on the Bright Lights is hiervoor de ideale plaat. De band Interpol staat vooral bekend als een onderdeel van de postpunk revival; een heropleving van de new wave en postpunk in het begin van deze eeuw.

Vlijmscherpe gitaarrifs en strakke drums worden bij deze plaat ondersteund door de geniale basloopjes van de legendarisch bassist Carlos Dengler. Als je goed luistert, kun je in de stem van Paul Banks de geest van Joy Division-zanger Ian Curtis horen. Ik vind het album vooral goed, omdat er in de nummers zoveel verschillende emoties samenkomen; spanning, paniek, woede en melancholie lopen naadloos in elkaar over. Bovendien blijft de mysterieuze sfeer behouden door Banks onbegrijpelijke, poëtische teksten, die hij met een onverschrokken coolheid uitspuwt.

I feel like love is in the kitchen with a culinary eye I think he's making something special and I'm smart enough to try

De teksten zijn raadselachtig, waardoor de beklemmende en broeierige sfeer heerlijk ontastbaar blijft. In deze donkere dagen, is het toch wel fijn om een klein lichtje aan te steken. Niet omdat je bang bent voor het donker, maar omdat het prettig is af en toe het donker op te zoeken. Om in melancholie te kunnen sluimeren.

Iedere week belicht ANS-Online een plaat die op kantoor wordt grijsgedraaid. De ene keer een golden oldie, de andere keer überhippe kutmuziek.

Meat Loaf - Bat Out of Hell (1977)

Dat deze plaat een hysterisch meesterwerk is uit de rockgeschiedenis, hoef ik waarschijnlijk weinig mensen uit te leggen. Toch wil ik deze klassieker graag nog eens onder de aandacht brengen. Mocht je, terwijl je langs het ANS- kantoor loopt, iemand zien die ontzettend blij zit te rocken, is de kans groot dat je getuige bent van het luisteren naar de titelsong. Bat Out of Hell is mijn grote favoriet en ook al duurt dit nummer 11 minuten, kan het me nog niet vervelen. Van de energieke piano naar de rust als de zanger begint te zingen: heerlijk. Het hadden zo meerdere nummers kunnen zijn.

Het misschien wel meest bekende nummer Paradise By The Dashboard Light is ook op deze debuutplaat te vinden. Zelf heb ik dit ook briljante nummer inmiddels wel weer genoeg gehoord en zou toch aanraden eens naar de minder bekende nummers te gaan luisteren. Op dit album kan dat All Revved Up With No Place to Go zijn, een ander voorbeeld van de typische Meat Loaf-sound die ook van veel zelfbeheersing getuigt. Hoewel dit lied rustiger over komt gaat ook hier de rem er uiteindelijk af. Even genoeg gehad? De rustigere nummers Two Out of Three Ain't Bad, Heaven Can Wait en Crying Out Loud zijn goede oplossingen zonder zeikerig en langdradig te worden. Vooral de laatste twee bewijzen dat de zanger ook gewoon een hele goede stem heeft, die goed past bij de warme pianoklanken van deze liedjes. Het leukste van dit totale album is de onvoorspelbaarheid, je hoeft niet vreemd op te kijken als dat ene rustige nummer ineens heel energiek blijkt te worden.